ต่อไป →

[เกริกบุระ]

 สายลมใดนำพาเรามาสู่
 ห้วงยามแห่งฤดูฝันพรูพร่าง
 ดั่งไม้ปรายกลีบเรื่อกลิ่นเจือจาง
 ระบายบ่ายอ้างว้างจนพร่างพราว
 
เนิ่นนานปานใดในคืนวัน
 ที่รักปันแผ่เกื้อเผื่อคืนหนาว
 ได้ห่มคมลมคลายใต้แสงดาว
 อิ่มในวาววูบไหวอุ่นนัยน์ตา
 
ชะตากรรมใดนำพาเราฝ่าข้าม
 ความเย็นเยียบเงียบงามความปวดปร่า
 จนกร้าวแกร่งกล้ากร้านกาลเวลา
 คงห่วงหายิ่งกว่างามในความจำฯ