ต่อไป →

[ศศิ อักษราศรม]

สู้ความเหงาเฝ้าสอดกอดหมอนอุ่น
กลิ่นละมุนมานว้างก็พลางเผลอ
ในภวังค์พลั้งจิตคิดเพริดเพ้อ
ว่าชิดเธอทวนภาพวาบเวียนจินต์

สุขครั้งสองครองเคล้าเฝ้าพลอดพร่ำ
ระรื่นคำเคียงใกล้หวานไม่สิ้น
ล้นหลากพจน์หยดหยาดมาดกวิน
ดุจสายสินธุ์เย็นชื่นระรื่นใจ

โอบชิดกายชายแนบแอบอิงอ้อน
ตาชายช้อนฉ่ำหวานพานซบไหล่
หยอกยวนเย้าหยิกย้ำร่ำพิไร
กรุ่นอกไอวูบหวามวาบหวิววน

ลำแขนสองมองกล้ามสุดห้ามจิต
ยามจุมพิตผ่านปรางพลางสับสน
ทั้งร้อนผ่าวหนาวปะคละระคน
คล้ายล่องหนต่อต้านมานระรัว

ผมสลวยด้วยมือเธอครือไล้
แก้มแดงใสชายชมดมดอมทั่ว
สองเราเรียงเคียงชิดสนิทตัว
ก่อนมิกลัวสิ่งใดแยกใจเรา

เธอเปลี่ยนไปคล้ายผ้าคราสีตก
จิตสะทกสะเทิ้นมันเกินเหงา
สิ่งชื่นก่อนย้อนเรียงเหลือเพียงเงา
พิษซมเศร้าแทรกทรวงสุดทรมาน

Sasi