ต่อไป →

[เกริกบุระ]

ผองปีกของวงปีค่อยโอบรัดคืนวันเข้าไว้จนแน่บแน่น
เช่นอุ่นอายบางเบาในบรรยากาศโดยทั่วไป
ค่อยควบแน่นอวลละอองของความห่วงใย
เอาไว้ในอ้อมแขนอันแน่นหนาของความเยียบหนาว

เนิ่นไกลเพียงใด
ที่ระลอกลมสายนั้น
พลัดผ่านทุ่งแล้งไร้และขอบฟ้าลิบร้าง
กว่าจะหิ้วหอบดอกหญ้าป่าผ่านทางมาโปรยหว่าน
คืนไว้ในความจดจำแห่งฤดูกาลของเรา

ซ้อนซับและลึกซึ้งแค่ไหน
ซ่อนซุกอยู่ในรอยร่องของดวงตาแสนเศร้า
และเหว่ว้า
ตรงหน้านั้น

แผ่วเบาเพียงใด
ที่เสียงเต้นของหัวใจไหวร้อง
อยู่ในท่วงทำนอง
ของความเงียบงัน

เพียงเราเท่านั้น
ต่างพากัน
นั่งลง
และเฝ้าฟัง..