-/> นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก ๒๒

หน้า: [1]   ลงล่าง
 
ผู้เขียน หัวข้อ: นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก ๒๒  (อ่าน 503 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
ผู้บริหารเว็บ
คะแนนน้ำใจ 25576
เหรียญรางวัล:
ผู้ดูแลเว็บนักอ่านยอดเยี่ยมผู้ดูแลบอร์ดนักเโพสดีเด่นมีความคิดสร้างสรรค์
กระทู้: 2,071
ออฟไลน์ ออฟไลน์
รักทุกคนที่รักเรา รักทุกคนที่เรารัก
   
« เมื่อ: 02 พฤศจิกายน 2567, 07:06:21 PM »

Permalink: นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก ๒๒




☆นิทานเรื่อง แก้วสารพัดนึก๒๒☆
  (เมขลาอวตาร๘ พ่อแม่รังแกฉัน)

☆อันคนเราเขลาฉลาดอาจมีบ้าง
หมั่นเสริมสร้างสติไว้ใช้คำสอน
อตฺตาหิ อตฺตโน นาโถ...วอน
พึ่งตนก่อนอย่าขอรอใครอวย

☆ภพที่เจ็ดเด็ดขาดวาสนา
เมขลาเป็นลูกเหมือนถูกหวย
พ่อแม่มีศรีศักดิ์หนักร่ำรวย
ล้วนสืบส่วยมรดกยกต่อมา

☆มากเหลือเกินเงินทองกองเป็นถาด
มิเคยขาดเหลือใช้ไร้กังขา
อำนาจพร้อมน้อมนอบตอบเงินตรา
สุขอุราเหลือล้นจนไม่เป็น

☆ตั้งแต่คลอดรอดตายหายใจแรก
ร่างโดนแบกบนผ้าเหลียวหน้าเห็น
แพรดิ้นเงินเดินทองมองเยือกเย็น
ทำเหมือนเช่นลัดฟ้ามาเกิดกาย

☆คาบช้อนทองกล่องเงินเพลินใจนัก
พ่อแม่รักอุ้มชูมิรู้หาย
ประคบประหงมชมชื่นรื่นสบาย
ทั้งเช้าสายจรดค่ำล้วนจำเจ

☆ทำอะไรไม่ว่าข้าไม่ผิด
พ่อแม่คิดแก้ต่างให้อย่างเท่
นักเลงกร่างวางท่าหน้าเกเร
ดูช่างเก๋มากมายในสายตา

☆จะกินข้าวคราวคำน้ำสักแก้ว
เรียกอีแจ๋วเสียงลั่นสนั่นผา
อยู่ที่ไหนไกลนักชักโกรธา
ไล่ขว้างปาเหมือนเล่นเป็นอาจิณ

☆พ่อแม่เลี้ยงเคียงฟักสำลักสุข
เปรียบเพชรซุกห่วงใยไข่ในหิน
ทุกข์มิเคยเอ่ยสนจะยลยิน
เสวยสิ้นแต่สุขอยู่ทุกตอน

☆ครั้นเติบใหญ่ใจห่ามมิคร้ามขลาด
อวดฉลาดเด่นดังมิยั้งถอน
ใช้เงินหว่านผ่านไปไม่อาวรณ์
พ่อแม่สอนนักหนาอย่ากลัวเกร็ง

☆เหล็กทั้งแท่งแกร่งกล้ายังอ้างอ
เอาเงินล่อหักเปาะอย่างเหมาะเหม็ง
ใจคนแกร่งแข็งเปรี้ยงเพี้ยงต้นเต็ง
จะมาเก่งเกินข้าน่าหัวเราะ

☆พ่อแม่ปลื้มลืมสอนห่อนคุณค่า
มิค้นหาเพิ่มเติมเสริมให้เหมาะ
ทุกวันคืนชื่นใช้ไร้พอกเพาะ
เริ่มจะเลาะร่อยหรอไม่พอทาน

☆หมดหรือยังครั้งนี้มีเหลือน้อย
หยิบใช้สอยหนุบหนับคอยนับหาร
บ่าวหญิงชายหลายกอบริวาร
มิได้การจริงแท้แย่แล้วเรา

☆จะเก็บงำทำงานพาลปวดหัว
วุฒิของตัวที่ได้ใช้ซื้อเขา
ดอกเตอร์ปลิ้นปริญญาค่าเพียงเงา
สมองเล่ากลวงโบ๋โง่กว่าควาย

☆หวังกบฏคดกินแผ่นดินชาติ
กล้าบังอาจฉ้อฉลเร่งขวนขวาย
สัญญาลับจับมือดื้อด้านกาย
ผลสุดท้ายโดนหลอกชอกช้ำใจ

☆ห้อยละเหี่ยเพลียใจให้สิ้นท่า
จึงเป็นบ้าลืมตนคนเหลวไหล
สะอื้นร่ำพร่ำร้องเกินฟ้องใคร
ซึ้งหทัย"พ่อแม่ รังแกฉัน"

☆เป็นขอทานซานซกถลกผ้า
ขายขี้หน้าใครเห็นเป็นขบขัน
ไร้คนชมถ่มซ้ำน้ำลายพลัน
จวบจนวันชีพดับรับระกำ

☆อุทาหรณ์วอนต่อพ่อแม่นั้น
เลี้ยงลูกกันดูหน่อยอย่าปล่อยช้ำ
รักหรือแกล้งแสลงหลงจงจดจำ
อย่าถลำฝึกด้วยช่วยตนเอง

☆ชาติที่แปดแฝดฝาหน้าฝรั่ง
คนเขียนนั่งคิดอยู่ดูโหวงเหวง
เร่งแต่งร่อนกลอนโยงแขวนโทงเทง
หวังบรรเลงให้สนุกทุกบทไป.

                    เริงอักษร
ขอบคุณภาพสวย จากอินเทอร์เน็ต
.
.

บันทึกการเข้า

หน้า: [1]   ขึ้นบน
 
 
กระโดดไป: