ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

จ ง เ ดิ น ไ ป ข้ า ง ห น้ า เ พื่ อ ค ว้ า ด า ว - อยู่กับความ เหน็บหนาว ในราวป่า มีแต่ดอก น้ำตา มาโปรยหวัง เมื่อความทุกข์ จู่โจม โหมประดัง หมดพลัง สูญสิ้น การดิ้นรน - คลี่ความรัก ออกแผ่ แต่ละช่วง พบหลอกลวง ซ่อนซุก ทุกแห่งหน และรอยยิ้ม โปรยเสน่ห์ หว่านเล่ห์กล มีแต่คน เหยียบย่ำ คอยซ้ำเติม - ลุกขึ้นมา แม้ฝืน เพื่อยืนอยู่ ลุกขึ้นมา ต่อสู้ อย่างฮึกเหิม ลุกขึ้นมา ก้าวไป ไกลกว่าเดิม ลุกขึ้นเริ่ม สร้างฝัน ที่มั่นคง - ทุกฝีเท้า คือหวัง สะพรั่งพริบ พรายระยิบ ฟ้าไกล ใฝ่ประสงค์ ยกมือขึ้น กำชัย ไว้ชูธง ชีพดำรง เพราะใจ ไม่อ่อนแอ - เช็ดน้ำตา ที่ไหล ให้เหือดแห้ง ลบริ้วแปรง ด่างพร้อย รอยบาดแผล ท่ามกลางความ เปล่าเปลี่ยว ใครเหลียวแล   อย่ายอมแพ้ ต้องเรียนรู้ ทุกเรื่องราว - เลิกคิดหวัง สิ่งใด จากใครอื่น ปลุกเพื่อตื่น หลับง่วง จากห้วงหาว จงเดินไป ข้างหน้า เพื่อคว้าดาว ที่พร่างพราว ในฝัน อันงดงาม -                          เสกสรร วรรณศิลป์

.
.