ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

ว้ า เ ห ว่ .. เมฆคลี่ม่านไหมพรมห่มฟ้าสวย ประดับด้วยดอกไม้ลวดลายศิลป์ ระบายสีสดใสไร้มลทิน หมอกพร่างรินโลมลูบจูบลำเนา .. ใบหญ้าชื้นชื่นฉ่ำแพรน้ำค้าง เมื่อฟ้าสางแดดอุ่นอาบขุนเขา หรีดหริ่งเรไรแว่วแผ่วแผ่วเบา ภู่ผึ้งเฝ้าฟ้อนฝันฟั่นมาลี .. หอมอบอวลยวนใจดอกไม้ป่า รินลมพาพัดไปในวิถี พิณวสันต์บรรเลงเพลงไมตรี รุ้งรวีวาววับรับอรุณ .. คนเหงาใจไร้รักมาพักผ่อน เพื่อดับร้อนรุ่มใจที่ไหม้กรุ่น นอนฟังเสียงสายธารหวานละมุน ทิ้งว้าวุ่นวางไว้กับสายลม .. จิตระโหยหดหู่ผู้ว้าเหว่ ท่องทะเลรักฝืนใจขื่นขม คนผิดหวังนั่งเหงาเศร้าระทม หลงโง่งมรักนุชสุดหัวใจ .. และแล้วถูกทิ้งขว้างอย่างเหงาเหงา ต้องซบเซาสิ้นรักถูกผลักไส พิศวาสขาดเยื่อมิเหลือใย ตกอยู่ในความช้ำที่จำยอม -             เสกสรร วรรณศิลป์