ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

ร้ อ ย เ ล่ ห์ เ ส น่ ห า - ซ่อนแววตาชาเย็นที่เร้นลับ พร้อมพร้อมกับห่างเหินทำเมินเฉย ขาดความเอื้ออาทรเหมือนก่อนเคย ดั่งสายลมรำเพยพัดผ่านไป - รู้ตัวดีอนาคตหมดความหวัง สิ้นพลัง เมื่อรักถูกผลักไส ดอกกวีเคยคลี่บานกลางลานใจ ถูกลิดรอนรานใบไม่เหลือแล้ว - จึงดอกโศกโบกไหวในความมืด รสรักจืดจางสิ้นทั้งถิ่นแถว ทิ้งความเงียบเยียบเย็นเป็นเนินแนว รักสิ้นแววกลับกลายมาคลายปม - ดั่งหนึ่งว่าต้นไม้ไร้กิ่งก้าน ดั่งสายธารเหือดหายทรายทับถม ดั่งชีวิตพลัดพรายกับสายลม ดั่งภูเขาถล่มจมน้ำตา - ไม่มีมือน้อยน้อยคอยถนอม กลับเปื้อนย้อมร้อยเล่ห์เสน่หา สูญสิ้นแล้วแววหวังดั่งก่อนมา เมื่อคุณค่าหมดไปมิไยดี - กับแววตาชาเย็นที่เป็นอยู่ ฉันมิอาจล่วงรู้ดูถ้วนถี่ จะไม่ขอทวงถามความปรานี เชิญย่ำยีหัวใจให้จมดิน . เสกสรร วรรณศิลป์ .