ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

ข อ พ บ เ จ อ ใ น ฝั น ทุ ก วั น คื น - แดดทอแสงสาดสายระบายฟ้า มวลพฤกษาเบิกบานโปรยหว่านหวัง สกุณาร่ำร้องเสียงก้องดัง เมื่อได้ฟังทำนองเหมือนต้องมนตร์ - กับเช้าที่วาดฝันในวันหนึ่ง ความคิดถึงเดินทางกลางไพรสณฑ์ ผ่านสายหมอกเมื่อหนาวคราวเยือนยล ฝากถึงคนหวงแหนอยู่แดนไกล - ฉันคนนี้มีเพียงเสียงอักษร คือบทกลอนแว่วหวานกังวานใส ที่รินคำย้ำบอกออกจากใจ เพื่อมอบให้ดื่มด่ำคำวลี - หากเขาทิ้งเธอไปให้เงียบเหงา ฉันจะเฝ้าห่วงใยไม่หลบหนี คอยดูแลด้วยรักและภักดี ตราบชีวีดับดิ้นสิ้นลมปราณ - ยามเธอหนาวจะเป็นเช่นผ้าห่ม คอยกันลมให้เธอนั้นหลับฝันหวาน ยามที่เธอเจ็บไข้ใจร้าวราน จะขอเป็นพยาบาลคอยปรนเปรอ - ขอเพียงใจคำนึงถึงฉันบ้าง ขอเคียงข้างพธูอยู่เสมอ ขอให้รู้ว่าฉันนั้นรักเธอ ขอพบเจอในฝันทุกวันคืน - เสกสรร วรรณศิลป์

.
.
.