ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

  

เหน็บหนาว ..วันเวลา หมุนไป ไม่เคยหยุด ทางสิ้นสุด แห่งหน จุดหม่นหมอง จับตาเฝ้า  เช้าเย็น เห็นครรลอง ต้องประคอง ร่างไว้  ให้กลับคืน ..อาทิตย์จันทร์ ผันลับ กลับแสงสี ดวงชีวี เดินตาม  ยามจิตฝืน ดั่งแม่น้ำ ฉ่ำเย็น เป็นตัวยืน ระวีตื่น ไล่ราตรี  จงคลี่คลาย ..แม้ดวงดาว พราวพร่าง ย่างมืดค่ำ นภาร่ำ เรียกร้อง ก้องความหมาย แสงเรื่อเรือง เบื้องบน วนกำจาย ส่งประกาย หมู่ดาว สกาวดวง ..ส่วนโลกฉัน นั้นจืด และมืดมิด ทางชีวิต ไร้แสง แห่งปลายสรวง ต้องเหน็บหนาว ร้าวราน สะท้านทรวง ใจตกบ่วง เหวรัก หนักฤดี ..มิอาจเผย ความนัย กลัวใครรู้ จิตหดหู่ ทรมาน ซมซานหนี มีบ้างไหม ใครเมตตา และปราณี ช่วยฉันนี้ รอดพ้น หนทางตัน .               น้องจ๋า

.
.
.