ในวัน ฝนตก

วัน ฝนตก

จะเข้าหน้าฝน อีกแล้วหรือ .........
บ่อยมากนะ ที่ฉันเฝ้ามองหยดน้ำฝนที่ไหลเป็นทาง
ลงมาทางหน้าต่าง มันร่วงลงมาเป็นสาย เหมือนม่าน เมื่อกระทบแสงไฟ
ก็ระยิบระยับ เหมือนฝังเพชร
ฝนตกแล้วเหงา...
คิดอะไรไม่รู้.........
ฝนบางเม็ด กระเด็นมาโดนหน้า ทำให้เย็นซ่า......ชื่นใจ

ฉันยังจำได้ ...
เราเคยนั่งมองหยาดฝน...แบบนี้...แบบนี้...แล้วเธอบอกว่า
อยากออกไปวิ่งเล่นข้างนอกจังเลย เพื่อรำลึกถีงสมัยที่ยังเป็นเด็กๆ
เล่นน้ำฝนอย่างไม่รู้ร้อน รู้หนาว

เธอบอกว่า.....
ฉันเหมือนหยาดฝน...ที่ทำให้ชีวิตเธอเย็นลง
ฉันเหมือนไฟ...ที่ทำให้เธอคลายความเหน็บหนาว
ฉันเหมือนแสงอ่อนของดวงอาทิตย์...ที่ทำให้เธออบอุ่น ทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้
และฉันเหมือน น้ำแข็งที่เหน็บหนาว...ทุกคราวที่เธอทำผิด

เธอบอกว่า ...ฉันสามารถเป็นอะไรได้ทุกอย่างที่เธออยากให้ฉันเป็น
เรานั่งอิงแอบกัน มองสายฝนที่โปรยปราย โดยไม่รู้เบื่อ...
วันนี้ ...สายฝนโปรยปรายลงมา อย่างวันก่อนๆ.....
แต่...หัวใจฉันเย็นเยียบ

วันนี้ ข้างๆฉัน ไม่มีใคร...
ฉันได้แต่นั่งมองสายฝน แต่เพียงเดียวดาย....

เม็ดฝน กระเด็นถูกใบหน้า เม็ดแล้ว ...เม็ดเล่า...
มันหนาวเหน็บเข้าสู่ขั้วหัวใจ...

ม่านน้ำตา ...มันบดบังหยาดฝนอันงดงามไปเสียหมด
ในชั่วชีวิตหนึ่ง...ไม่เคยเสียดายเลย...ที่เคยมีความอบอุ่น
ผ่านเข้ามาสู่หัวใจที่บอบบาง...ดวงนี้..แม้จะเป็นเวลาอันสั้นๆ

แต่...ทว่า เหมือนจุดประกาย ให้โลกตื่นจากความไร้เดียงสา
และทำให้รู้ว่า โลกภายนอกกะลานั้น ยังกว้างไกล...
เพื่อที่จะได้เตรียมตัว...ผจญ กับความเป็นจริง...ด้วยตัวของตัวเอง

ฝนหยุดตกแล้ว ท้องฟ้ากลับสว่างไสว

ใครนะบอกว่า
ฟ้าหลังฝน ย่อมสดใส สว่างไสว สุดจะเปรียบปาน...
เชื่อแล้วค่ะ...ว่าจริง...