ภูพาน

ภู พ า น
..
หริ่งเรไร ร่ำร้อง ทำนองร้าว
บนภูหนาว เหน็บเนื้อ เหลือจะข่ม
แพรน้ำค้าง คลี่สาย มาพรายพรม
แดดอุ่นห่ม หุ้มห้อม อ้อมโอบไพร
..
เขาภูพาน เพียงฟ้า ป่าดงดิบ
ดั่งถิ่นทิพย์ ทอดยาว พราวไสว
ธรรมชาติ สรรค์สร้าง อย่างวิไล
น้ำตกไหล รินหลั่ง ฟังต้องมนตร์
..
ในป่ากว้าง กวางเยื่อง ชำเลืองเหลียว
กระรอกเปลี่ยว ปีนไม้ คล้ายฝึกฝน
นั่นกาเหว่า เว้าวอน อ้อนเหมือนคน
ลิงซุกซน เสือกไส ไล่กันเกรียว
..
อ้อมแขนไพร พร่ำพลอด กอดกระหวัด
ป่ารกชัฏ ชื่นใจ ไม่ห่อเหี่ยว
มาพบธาร ทอรุ้ง ทุ่งกระเจียว
ได้ท่องเที่ยว ทั่วทิศ จิตเบิกบาน
..
หอมระรื่น รวยริน กลิ่นดอกไม้
แต้มสีให้ หายโศก โลกประสาน
แว่วแว่วดัง ดนตรี คีตกานท์
กล่อมภูพาน เพลินเพลง ด้วยเสียงแคน
..
โค้งปิ้งงู งุนงง ชวนสงสัย
คดเคี้ยวใจ จนยาก ลำบากแสน
คดเคี้ยวทาง เที่ยวไป ไกลดินแดน
รถยังแล่น ล่วงถึง ซึ่งปลายทาง
..
เสกสรร วรรณศิลป์