เรื่องสั้น มนต์รักแก้งช้างเนียม

เรื่องสั้น
มนต์รักแก้งช้างเนียม
โดย...แคน ลำโขง

.....ดวงตะวันกลมโต สีหมากสุก กำลังจะลับเหลี่ยมเขาภูสีฐาน ความมืดเริ่มกางปีกเข้ามาโอบอุ้มบริเวณบ้านแก้งช้างเนียม ผมกับสมิงหลุดเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง ซึ่งเป็นอดีตเมื่อ 40 ปีที่ผ่านมา
.....แสงตะเกียง แสงไต้เริ่มสว่างวับแวมขึ้นตามจุดต่างๆ ที่มีบ้านเรือนผู้คนตั้งเรียงรายกระจายกันอยู่ ซึ่งมีเพียง 20 กว่าหลังคาเรือน
.....แก้งช้างเนียม เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่หมกตัวเองอยู่ในหุบเขาดงสีฐาน ท่ามกลางบรรยากาศของธรรมชาติที่งดงาม เงียบสงบ ไกลปืนเที่ยง ความเจริญทางด้านวัตถุยังเข้าไปไม่ถึง ชาวบ้านอาศัยอยู่แบบพี่แบบน้อง ซึ่งอพยพมาจากบ้านคำชะอี บ้านหนองกระปาด และจากบ้านกุดสิม (อำเภอเขาวง)
......แรกๆ ก็ไปตั้งเถียงนา เพื่อทำไร่ ทำนา หาของป่า ล่าสัตว์ เมื่อเห็นว่าเป็นทำเลดี เหมาะแก่ทำการเกษตร จึงปลูกสร้างบ้านเรือนถาวรขึ้น มีผู้คนย้ายถิ่นฐานเข้าไปอาศัยอยู่หลายครอบครัว จึงตั้งชื่อหมู่บ้านตามลักษณะภูมิศาสตร์และสิ่งแวดล้อม เพราะมีแก่งน้ำหลายแก่ง คำว่า “แก่ง” ภาษาผู้ไทว่า “แก้ง” ซึ่งมีน้ำไหลผ่านโขดหิน แอ่งหินตลอดเวลา มีโขลงช้างป่าลงมากินน้ำที่แก่ง (แก้ง) นี้เป็นประจำ
......ในจำนวนโขลงช้างนั้น มีช้างเชือกหนึ่ง ที่มีลักษณะเด่นเป็นพิเศษ 3 ประการ คือ มีหนังสีดำสนิท งาเหมือนปลีกล้วย และเล็บดำ ซึ่งคนโบราณเรียกช้างชนิดนี้ว่า “ช้างเนียม” เป็นช้างที่เป็นสิริมงคล สันนิษฐานว่า ชาวบ้านคงตั้งชื่อหมู่บ้านตามลักษณะภูมิศาสตร์และสิ่งแวดล้อมที่กล่าวมานี้ (ผู้เขียน)
.....พระจันทร์เต็มดวงสีเหลืองปลั่ง ลอยตัวสูงขึ้นเหนือขอบฟ้า ทอแสงนวลใย ฉันนั่งอยู่ที่โขดหิน ซึ่งเป็นหน้าผาชัน หลังหน้าผาเป็นโรงเรียน นั่งทอดสายตาไปที่หมู่บ้าน แสงไฟเมื่อตอนหัวค่ำดับลงแล้ว เห็นแต่หลังคาบ้านที่มุงด้วยสังกะสี แป้นไม้ และหญ้าคา อาบแสงจันทร์ระเรื่อ ตกดึกอากาศเริ่มหนาวเย็น แมลงกลางคืนแข่งกันกรีดเสียงร้องเซ็งแซ่ ผสมกับเสียงชะนีโหยหวน ผมครุ่นคำนึงถึงอดีตที่ผ่านมา
“เฮ้ย ! แคน แกว่าลูกสาวลุงโทนสวยไหมวะ?”
สมิง เพื่อนที่รู้ใจคนหนึ่งถามขึ้น ในวันที่เราไปล่าสัตว์ที่ภูสีฐาน
“สวยดิ” ผมตอบโดยไม่ต้องคิด เพราะรู้แก่ใจว่า “น้องสีนวล” ลูกสาวคนหัวปีของลุงโทน สวยน่ารัก เหมือนช้างเผือกที่เกิดในป่าไม่มีผิด ร่างสูงระหง ใบหน้าเรียวรูปไข่ จมูกโด่งคมสัน ผิวขาวละมุนผ่อง นัยน์ตาหวานเยิ้ม เหมือนน้ำผึ้งเดือนห้า รอยยิ้มพิมพ์ใจ ชายใดได้เห็นเป็นหลงมนต์เสน่ห์ของเธอทุกราย
“แกสนใจหรา?” ผมถามกลับมั้ง
“อือ” สมิงรับคำอย่างลูกผู้ชาย
“แต่ไอ้สีไพรหวงก้างอยู่นะ” ผมบอกด้วยความห่วงใย ไอ้สีไพรเป็นหนุ่มในหมู่บ้าน ออกจะนักเลงหัวไม้ มันหวงก้างสาวๆ ในหมู่บ้านไปทั่ว แต่สีแพรน้องสาวของมันก็สวยไม่แพ้น้องสีนวลเช่นกัน ผิดแต่เพียงว่า
น้องสีนวลกำลังเรียนครู แต่น้องสีแพรเป็นสาวชาวบ้านธรรมดา ซึ่งผมก็เล็งๆ ไว้เช่นกัน
“เรื่องนี้กูจะคุยกับไอ้ไพรเอง” สมิงกล่าวอย่างมีความเชื่อมั่นในตนเอง
“มันจะคุยด้วยกับเราไหมล่ะ เห็นเขม่นเราอยู่ด้วย” ผมออกความเห็น
“กูมีวิธีก็แล้วกัน”
-
.....หลังปิดภาคเรียนฤดูร้อน ผมกับสมิงได้หลุดมิติเข้าไปที่บ้านแก้งช้างเนียม เมื่อ 40 ปี อีกครั้งหนึ่ง วันนั้นเป็นงานบุญเดือนสาม เปิดประตูเล้าข้าว ชาวบ้านจะทำสาโทแล้วเอาไปหมกไว้ที่กองข้าวในเล้า (ยุ้งฉาง) พอถึงงานบุญเดือนสาม ก็จะเปิดประตูเล้า เอาเหล้าสาโทออกมากิน สนุกสนานกันตามประเพณี ดนตรีที่ใช้เสพงัน ให้ความม่วนซื่นโฮแซว ก็มีเพียงกระจับปี่ (พิณ) แคน และปี่ผู้ไท
......ไอ้สีไพร มันมีฝีมือในการดีดกระจับปี่ สมิงมีความเชี่ยวชาญในการเป่าแคน ไอ้ทองลูกน้องสีไพร
มีความสามารถในการเป่าปี่ผู้ไท ส่วนผมมีความชำนาญในการลำผู้ไท เมื่อ 4 สิ่งมาร่วมกัน จึงเกิดความรักสมัครสมานสามัคคี กลมเกลียวกันจนแกะไม่ออก
-
.....ดนตรีจึงเป็นสะพานเชื่อมโยงใจเรา สมิงได้ผูกเสี่ยวกับสีไพร ผมได้ผูกเสี่ยวกับไอ้ทอง จากศัตรูกลายเป็นมิตร และเคารพนับถือกันอย่างจริงจัง จริงใจ นี่คือความน่ารัก ความมีน้ำใจของคนผู้ไท ผมเองก็มีผลพลอยได้ คือ ได้รักและแต่งงานกับสีแพร สมิงเองก็ได้ครองรักครองเรือนกับสีนวล อย่างมีความสุข
..... “ครืน! ครืน! เปรี้ยง! ” เสียงฟ้าผ่าแล้งใกล้ๆ กระท่อมที่ผมนอนพัก ผมสะดุ้งตื่นจนตกเตียง เมื่อตั้งสติได้จึงรู้ว่า ที่แท้คือความฝันนั่นเอง...*