ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

ท า ง ที่ ต้ อ ง เ ดิ น
-
แสนขรุขระ คดเคี้ยว และเปลี่ยวเหงา
ทึมทึบเทา อับแสง ทุกแห่งหน
คือเส้นทาง ร้างไร้ ไกลผู้คน
ช่างมืดมน เมื่อเท้า จะก้าวเดิน
-
เหนื่อยท้อแท้ หมดสิ้น ถวิลหวัง
รักภินท์พัง ชีวิต ระหกระเหิน
ยุคผู้คน เป็นทาส อำนาจเงิน
ดูหมางเมิน น้ำใจ มิตรไมตรี
-
จะกู่ร้อง ตะโกน ข้ามโพ้นฟ้า
มั่นใจกล้า เผชิญ เกินหลีกหนี
เมื่อสังคม ย่อยยับ แสนอัปรีย์
ความรุนแรง เร่งรี่ ทวีคูณ
-
คอยเฝ้ามอง เหตุการณ์ ผ่านอดีต
ดั่งคมมีด เฉือนใจ ให้สิ้นสูญ
เหลือเพียงซาก เลวทราม ความอาดูร
ที่พอกพูน อัดแน่น ถมแผ่นดิน
-
จะก้าวผ่าน ชีวิต ทิศทางไหน
ช่างหดหู่ หวั่นไหว ไปทั้งสิ้น
ในท่ามกลาง หิวโหย ที่โบยบิน
ยังมากหมิ่น คุกคาม เหยียดหยามกัน
-
บนเส้นทาง ลำบาก มากโขดหิน
เงาทมิฬ ซ่อนซุก ทุกเขตขัณฑ์
ต้องย่างเท้า ก้าวผ่าน มารโรมรัน
ถึงฝั่งฝัน ยอมทน จนตัวตาย
-
เสกสรร วรรณศิลป์