ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

      

เจ็บจำ ..สายลมพลิ้วปลิวผ่านก้านกอไหว ต้นเอนไกวลิ่วสู่ลู่ลมล่วง เหมือนเริงร่าพร่าชมคารมลวง เผลอติดบ่วงห่วงใยไปเนิ่นนาน ..รู้ว่าหลอก-กลอก-กลับ-จับไม่ติด เชื่อสนิทคิดว่าน่าสงสาร ยอมให้หลอกกรอกหูดูสำราญ ถึงเมื่อกาลห่อเหี่ยวเกินเยียวยา ..ด้วยคำพูดโลดลิ่วปลิวระลอก คำหวานยอกย้อนรอยเกินสอยหา เพราะว่ารักจักให้ใช้วาจา หลอกล่อมาแล้วเล่าจนเศร้าใจ ..มิคิดบ้างอย่างไรใครห่วงหา หยาดน้ำตาคลอเบ้าเศร้าอ่อนไหว รินร่วงหล่นบนบ่าเลอะหน้าใคร ลืมใช่ไหมสะอื้นอย่างตื้นตัน ..ยามทดท้อขอไออุ่นนอนหนุนตัก โดนความรักรุมเร้าเจ้าโศกศัลย์ เมื่อเขาทิ้งยิ่งร่ำพร่ำรำพรรณ เหมือนลงทัณฑ์ให้ตายวายชีวิน ..นั่งเยียวยาคราหายครายหมองหม่น ปากก็บ่นลุกขึ้นฝืนคืนถวิล ก้าวย่างเดินเหินไปไม่ยลยิน เหมือนโผผินจากคอนตอนอรุณ ..เถอะ...หากปวดรวดร้าวในคราวหน้า หอบกายาไปเผื่อใครเกื้อหนุน ถ้าถึงคลานซานซมล้มเซซุน ซบเท้าอุ่นครวญเทวษเฉดห้วไป                     น้องจ๋า

.
.
.