ต่อไป →

[พิมพ์อุบล]

 



        **..เมื่อไหร่หนอ จะลืม..**

          ***สายฝนซา เวลาเย็น มองเห็นรุ้ง
          ทั่วท้องทุ่ง ชุ่มชื้น ชื่นสดใส
          พระพายโบก โยกมา พาชื่นใจ
          ต้นข้าวไหว เอนตาม ยามต้องลม

          ***เห็นดอกบัว สีขาว พราวชูช่อ
          อีกดอกอ้อ ปลิวพา มาผสม
          เขียดตัวน้อย ร้องออด กอดกันกลม
          เสียงระงม ดังก้อง ทั่วหนองบึง

          ***ดวงตะวัน ล่วงลับ กับเวหน
          ยิ่งใจหม่น เลื่อนลอย พลอยคิดถึง
          รัตติกาล มาเยือนย่ำ ทำรำพึง
          หวนคะนึง ปนเหงา เศร้ามิวาย

          ***ใครหนอเคย เอ่ยคำหวาน สำราญจิต
          เคยนอนชิด แนบข้าง มิห่างหาย
          เคยออดอ้อน นอนตัก พักผ่อนกาย
          กลับมลาย ทิ้งรัก หักดวงแด

          ***พบคนรวย สวยกว่า พาลืมหลง
          ทิ้งรักลง หนีจาก ฝากรอยแผล
          นอนเจ็บช้ำ กล้ำทน ไร้คนแล
          ทำเราแย่ อกกลัดหนอง นองน้ำตา

          ***ถึงจะผ่าน นานเนา เฝ้าคอยคิด
          ยังย้ำติด ฝังตรึง คะนึงหา
          ยังชอกช้ำ ระทม ตรมอุรา
          เจ็บเจียนบ้า อีกนานไหม ใจจะลืม..

          **..พิมพ์อุบล..**
          ๑๙ พฤศจิกายน ๒๕๖๑