ของนี้มีที่มา ตอนที่ 2.....ไอศกรีม

...หลายๆท่านคงเคยได้ลิ้มลองรสชาติของ "ไอศกรีม" หรือ "ไอติม"
ตามสำเนียงที่เด็กๆเรียกกัน มาไม่มากก็น้อยแล้ว วันนี้เลยขอหยิบยกประวัติคร่าวๆของไอศกรีมในไทยมาฝากกันครับ....

....สำหรับในเมืองไทย ไอศกรีมนั้นเข้ามาช่วงไหนไม่มีหลักฐานแน่ชัด แต่คาดว่าคงมาหลังสมัยรัชกาลที่ ๕
ซึ่งมีการผลิตนํ้าแข็งกินเอง ไอศกรีมตอนนั้นทำจากนํ้าหวานหรือนํ้าผลไม้นำไปปั่นเย็นจนแข็ง
ไม่มีนมหรือครีมผสมด้วย เรียกว่า “ไอติม” ใช้แรงคนในการปั่น โดยมีหม้อทองเหลืองเส้นผ่าศูนย์กลาง ๕๐-๖๐ ซม.
สูง ๓๐ ซม. ภายในมีรูคล้ายลังถึงสำหรับเสียบกระบอกโลหะทรงกลมขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง ๒ ซม.

ภายในบรรจุนํ้าผลไม้หรือนํ้าหวาน กระบอกนี้คือแม่พิมพ์ที่ทำให้ไอติมเป็นแท่ง
การปั่นต้องใช้มือจับหูหม้อทองเหลืองทั้ง 2 ข้างและแกว่งหรือหมุนไปมาในถังไม้ที่ใส่นํ้าแข็งผสมเกลือ
หลังจากปั่นได้ ๑/๒ – ๑ ชม. ไอของความเย็นจะเริ่มเกาะรอบนอกของกระบอก นํ้าหวานข้างในจะเริ่มแข็งตัว

จากนั้นต้องเสียบไม้เข้าไปตรงกลางเพื่อเอาไว้จับกิน แล้วหมุนต่อไปอีกจนไอติมแข็งตัว
จึงเอากระบอกโลหะไปจุ่มในนํ้าอุ่น เพื่อให้ดึงไอติมออกจากกระบอกง่ายขึ้นแล้วนำไปใส่กระติกเร่ขาย
ปัจจุบันมีพ่อค้าฟื้นการทำไอติมแบบนี้ออกขายด้วย(อร่อยด้วยนะ เคยกิน)....

....ต่อมาบริษัทป๊อบ ผู้ผลิต"ไอศกรีมตราเป็ด" ซึ่งเป็นผู้ผลิตไอศกรีมรายแรกของเมืองไทย
ได้สั่งซื้อเครื่องทำไอศกรีมจากต่างประเทศ มาผลิตไอศกรีมได้ครั้งละมากๆ
ซึ่งเน้นด้านความสะอาดและคุณภาพ ทำให้ไอศกรีมเป็นที่นิยมอย่างรวดเร็ว ไอศกรีมตราเป็ดในยุคแรกๆ

ยังเป็นไอติมหวานเย็น ต่อมาจึงมีการดัดแปลงรสชาติใหม่ๆ เป็นรสระกำ เฉาก๊วย ลอดช่อง โอเลี้ยง
ข้าวเหนียวแดง ถั่วดำ ฯลฯ พร้อมกับนำสูตรใส่นมจากต่างประเทศใส่ด้วย
ทำให้เนื้อไอศกรีมละเอียดและเนียนคนจึงนิยมกินไอศกรีมใส่นมหรือครีมกันมาก....

....ไอศกรีมในเมืองไทยสมัยแรก ๆ จะเรียกว่าเป็นอุตสาหกรรมภายในครัวเรือนก็ว่าได้ ไม่ค่อยมียี่ห้อ
บ้านไหนมีฝีมือก็ทำออกมา ใครมีหัวการค้าก็มีคนรับไปขายอีกต่อหนึ่ง นักเรียนหลายคนมารับ

ไปขายเป็นรายได้พิเศษหลังเลิกเรียน ขณะที่ผู้ใหญ่อีกเป็นจำนวนมากที่ขายไอติมเป็นอาชีพหลัก
และเป็นอาชีพที่ไม่ต้องลงทุนมาก เพียงแต่วางเงินมัดจำค่ากระติกใส่ไอติมและต้นทุนอีกเล็กน้อย

ก็สะพายขึ้นไหล่ไปขายได้ทันที จากกระติกสะพายไหล่กลายเป็นรถเข็นที่มีตู้เก็บความเย็น
สามารถใส่ไอติมได้คราวละมาก ๆ เดินเข็นขายได้ทั้งวัน ต่อมาจึงเป็นซาเล้งหรือสามล้อถีบ
ซึ่งช่วงแรก ๆ ยังไม่นิยมนักเพราะต้นทุนสูง บริษัทป๊อปจึงลงทุนทำเป็นรถซาเล้งเพิ่มขึ้นมา

จึงได้รับความนิยมเพราะคนขายไม่ต้องซื้อรถเอง โดยไอติมตราเป็ดเป็นยุคแรก ๆ
ที่เริ่มพัฒนามาใช้รถสามล้อถีบ คนขายถือ Duck Call ซึ่งมีเสียงดังคล้ายเป็ด
เพื่อเรียกลูกค้า นับตั้งแต่นั้นมาสามล้อถีบก็กลายเป็นทั้งสัญลักษณ์
และกลยุทธ์ในการขายไอศกรีม หลายยี่ห้อ เช่น โฟร์โมสต์ ครีโม วอลล์ ฯลฯ

....ไอติมเหล่านี้มักมีลูกเล่นกับลูกค้าหลายรูปแบบ บางคนอาจจะเคยกินไอติมที่ปลายไม้มีป้ายสีแดง
แล้วนำไปแลกได้ฟรีอีก ๑ แท่ง ขณะที่ไอติมป๊อปใช้วิธีสลักคำว่าฟรีบนไม้ ใครพบคำนี้นำมาแลกฟรี ๑ แท่ง
บางยี่ห้อใช้วิธีทายไม้สั้นไม้ยาว กำถั่ว โยนหัวโยนก้อย เหล่านี้เป็นกลยุทธ์ทางการตลาดที่ได้ผลดีมาก

ซาเล้งขายไอติมซึ่งมีทั้งแบบแท่งและถ้วยครองตลาดอยู่นาน ขณะที่ร้านขายไอศกรีมยังไม่มีใครทำ
กระทั่งปี ๒๕๒๐ “ศาลาโฟร์โมสต์” จึงเกิดขึ้น และเป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่นมาก เด็กมัธยมสมัยนั้นเลิกเรียนหรือดูหนังเสร็จ
ต้องนัดกันไปที่ศาลาโฟร์โมสต์ ไม่กี่ปีหลังจากนั้นการแข่งขันก็เริ่มรุนแรงขึ้น ไอศกรีมลิขสิทธิ์ต่างประเทศ
เข้ามาเมืองไทยอย่างมากมาย เช่น สเวนเซ่นส์ บาสกิ้น

– รอบบิ้น และแดรี่ควีน... ....ปัจจุบันมีการผลิตไอศกรีมภูมิปัญญาไทยจากผลไม้และสมุนไพรของไทยเกิดขึ้นเป็นจำนวนมาก
บางอย่างไม่นึกว่าจะทำได้ เช่น กล้วยเล็บมือนาง น้อยหน่า มะขาม เสาวรส หรือไอศกรีมดอกไม้
เช่น ดอกกุหลาย ดอกเก๊กฮวย และดอกกระเจี๊ยบแดง เป็นต้น....

....สำหรับวันนี้ก็ขอจบเพียงเท่านี้ สวัสดีครับ....(ช่วงนี้อาจนานลงบทความนะครับ ป่วยนิดหน่อยครับ )