คำสอนพ่อ....สถิตย์ใจไทยนิรันดร์...(๒)

....วันที่ ๑๖ เมษายน ๒๕๑๙ ณ จังหวัดสระบุรี
....พ่อหลวงรัชกาลที่ ๙ ทรงพระราชทานคำสอนหนึ่งไว้ว่า...
...."คนเราอยู่คนเดียวไม่ได้ จะต้องอยู่เป็นหมู่คณะ และถ้าหมู่คณะนั้นมีความสามัคคี คือเห็นอกเห็นใจ
ซึ่งกันและกัน ช่วยเหลือในทุกเมื่อ ช่วยกันคิดว่าสิ่งใดควร สิ่งใดไม่สมควร สิ่งใดที่จะทำให้นำมาสู่ความเจริญ
ความมั่นคง ความสุขก็ทำ สิ่งใดที่นำมาซึ่งหายนะหรือเสียหายก็เว้น และช่วยกันปฏิบัติทั้งหน้าที่ทางกายทั้งหน้าที่ทางใจ....”

....สังคมไม่ว่าสังคมใดๆ ทั้งมนุษย์หรือสิ่งมีชีวิตอื่นๆนั้น ต้องมีการอาศัยอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม เป็นคณะ เพื่อสามารถดำรงชีวิตได้
แต่เมื่อรวมกันแล้ว สิ่งที่ต้องนึกเป็นสำคัญ คือ แล้วเราจะอยู่อย่างไรละ??? คนเดียวเหรอ ก็ไม่ได้อีก
ฉะนั้น ในสังคมนั้นๆเราต้องมีการช่วยเหลือเอื้อเฟื้อกัน ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เช่น บ้าน ก. ทำแกงเห็ดแล้วเอาไปแบ่งบ้าน ข.
บ้าน ค. เมื่อยามบ้าน ก. มีปัญหา เช่น พายุพัดบ้านพัง คนบ้าน ข. และ ค. ก็มาช่วยเหลือซ่อมแซมบ้านให้
นี่แหละคือการอยู่ร่วมกันในสังคมของเรานั่นเอง....หรือยามใดที่คนในสังคมนั้นๆเกิดอาการเครียดขึ้นมา
คนในสังคมที่เหลือก็สามารถช่วยเหลือให้เค้าสบายใจขึ้นได้ ไม่ซ้ำเติมกัน ด่าทอกัน
....แล้วความสุขก็จะเกิดขึ้นในสังคมนั้นๆนั่นเอง....

ธ สถิตย์ในใจไทยนิรันดร.....