..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..(เรื่อง กระดังงาลนไฟ ๕)

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..
(เรื่อง กระดังงาลนไฟ ๕)

**อันหญิงหม้าย ร้ายนัก รักจุกอก
บาปนรก รุมเร้า เศร้าไฉน
ขาดคู่ครอง เคียงข้าง ร้างหทัย
ต้องเก็บข่ม ทนไว้ แค่ใจตน

**จะบอกใคร ให้รู้ ดูกระดาก
ทั้งที่อยาก มีรัก ชักสับสน
เป็นอย่างนี้ นะหรือ คืออดทน
กลัวปากคน เยาะเย้ย เลยต้องยอม

**ประพฤติดี มีค่า แค่น่ารัก
ไม่งามนัก อุตริ มิถนอม
ปล่อยให้ชาย ชมเล่น เค้นไต่ตอม
ยามสุกงอม กลางช่อ ล้อภมร

**แม่ดอกเดี่ยว เดียวดาย กายสะท้าน
ร่างเบ่งบาน เต็มคราว สาวสมร
ในจิตร้อง เรียกรัก หักนิวรณ์
จะไถ่ถอน ลงได้ อย่างไรดี

**เห็นหนุ่มน้อย หนุ่มใหญ่ แล้วใจแป้ว
น้อง"เหมย"แก้ว แลชม้อย คล้อยหน้าหนี
มิกล้าสบ นัยตา ทั่วธานี
เฝ้าลุกลี้ ลุกลน ทนกล้ำกลืน

**แสนอนาถ วาสนา นิจจาเอ๋ย
ต้องมองเลย ผ่านไป ด้วยใจฝืน
ทิ้งสายตา ตกลง ตรงที่ยืน
ถอนสะอื้น กดเก็บ เหน็บกลางทรวง

**ชายนั้นตรอง มองเห็น เราเป็นหม้าย
ดูช่างคล้าย ไร้ค่า น่าแหนหวง
คงไม่สม ศักดิ์ศรี ที่จะควง
จนเลยล่วง ทิวา สิบห้าปี

**วัยสามสิบ แล้วหนอ เฝ้ารอมา
เพียงหนุ่มกล้า สักคน บนวิถี
ไม่ต้องหล่อ ขอให้ จิตใจดี
มาช่วยปลอบ ชีวี ที่โศกตรม

**เช้าวันหนึ่ง ซึ้งใจ ตอนไปวัด
เพื่อฟังธรรม ปฏิบัติ ขจัดขม
ล้างทุกข์ท้อ หมดไป ในอารมณ์
เอาศีลพร เข้าห่ม บ่มหทัย

**เจอชายหนุ่ม กรุ้มกริ่ม รอยยิ้มยวน
ตอนเดินสวน กลับบ้าน สานสดใส
มาทายทัก วันนี้ แสนดีใจ
บ้านอยู่ไหน ล่ะครับ สดับฟัง

**ใครกันหนอ หล่อจริง อยากวิ่งหนี
ก้าวไม่ออก สักที มีมนตร์ขลัง
มาฉุดรั้ง เรือนกาย น่าอายจัง
"เหมย"ใจพลั้ง หรือไม่ ให้ติดตาม.

..........*-*..........

เริงอักษร
๑๗ ธันวาคม ๒๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,11370.0.html