..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..(เรื่อง กระดังงาลนไฟ ๔)

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..
(เรื่อง กระดังงาลนไฟ ๔)

**เสียงลำไผ่ เสียดสี ดังอี๋อ๋อ
ต้นโคังงอ แข็งอวบ ไม่รวบถอน
สะบัดพริ้ว ลิ่วถลัน จนสั่นคลอน
ปลิวลมร่อน ขยับโยก โบกแกว่งไกว

**ทาบปลายยอด ทอดลง ตรงข้องุ้ม
ไถลผ่าน ตาปุ่ม ชอุ่มไสว
เขียวขจี ปรี่แข่ง แย่งคราบไคล
มิเหนื่อยบ้าง หรือไร ไยครางครวญ

**ต้นที่แก่ แย่ย่ำ ด้วยลำเปราะ
เสียงดังเป๊าะ แตกอ้า คราที่สวน
น้ำหลั่งออก นอกปลี หลากสีนวล
ก็สมควร อยู่แล้ว แววชรา

**อนิจจัง จริงหนอ นะ..พ่อ"โจ"
เศรษฐีโก้ เมืองใหม่ ใฝ่ฝันหา
อยากเคี้ยวเอื้อง เฟื่องฟุ้ง จรุงตา
วาสนา ไม่ถึง จึงชวดชม

**แค่สัมผัส เรือนร่าง อล่างเปลือย
แม่ลูกเดือย เม็ดขาว ราวสุขสม
หวังไว้มาก อยากได้ ในอารมณ์
ต้องขื่นขม เพราะอายุ ระบุวัย

**ขื่นสำลัก กระอักอวล ป่วนหัวอก
ลิ้นกระดก ค้างคอ ต่อมิไหว
หมดลมลง ตรงข้าง นางทรามวัย
จาก..น้อง"เหมย" หน้าใส ในทันที

**โอ้..ช้ำแท้ แม่"เหมย" เลยเป็นหม้าย
แสนเสียดาย หนักหนา มารศรี
ยังขาดชิม ลิ้มรัก ตระหนักดี
บอกเรื่องนี้ อย่างไร ใครจะรู้

**ตกพุ่มหม้าย พรหมจรรย์ สวรรค์แกล้ง
ให้นาแล้ง เกินกลั้น พลันอดสู
น่าสงสาร จริงแท้ แม่โฉมตรู
ต้องทนอยู่ อย่างนี้ หลายปีมา

**ใจของสาว รักนวล สงวนศรี
ถึงจะมี มากชาย กรายเข้าหา
แม้ชื่นเชย ชมชิด ติดอุรา
กลัวโดนชี้ ไปว่า หน้าไม่อาย

**จึงตั้งองค์ ทะนงศักดิ์ รักจริต
ทั้งที่คิด ฝันละเมอ เพ้อมิหาย
อยากมีคู่ ชีวิต ติดเรือนกาย
อาจเจอชาย มาหลอก แล้วนอกใจ

**ต้องเก็บกด อดคาว นะ..สาวหวาน
ช่างลุกร้อน ลนลาน เกินขานไข
มีไหมหนอ ชายหนึ่ง คะนึงไป
รู้หทัย น้อง"เหมย" เอ่ยบอกที

**ไม่ดูถูก เหยียดหยาม ความเป็นหม้าย
ช่วยละลาย โศกเศร้า ทิ้งเหงาหนี
ด้วยรักจริง มอบให้ ใจปรานี
ในตอนหน้า "เหมย"นี้ จะมีใคร.

..........*-*..........

เริงอักษร
๑๐ ธันวาคม ๒๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,11370.0.html