ต่อไป →

[เริงอักษร]

..ดาวหาย ตรงปลายฟ้า.. **คืนและวัน ผันผ่าน ร้าวรานจิต มองอาทิตย์ ลับฟ้า น่าใจหาย จ้องพระจันทร์ เลือนลา พร่าดวงพราย เมฆละลาย ลอยจาง กลางนภา **ทั้งลำเนา เขาไพร ไยเย็นเยือก สายน้ำเกลือก ธารขรึม ซึมภูผา ทะเลเรียบ รอยเร้น กระเซ็นครา เคยถลา กลับหยุด สุดแรงลม **ห้วงเวหา ขาดนก ลอยผกผิน หลบหากิน แห่งไหน ใจสุขสุม ทิ้งรวงรัง หลักแหล่ง แล้งอารมณ์ หลงชื่นชม เชยชิด ทิศทางใด **หมู่ดวงดาว สกาววับ เคยจับหล้า แอบสายตา มืดมิด จิตหวั่นไหว สิ้นแสงสี แวววาว ราวห่างไกล เป็นไฉน หรือนี่ ฤดีตรอง **คงถึงวัน สิ้นโลก โศกจึงแทรก มาคอยแจก พิษภัย ให้มัวหมอง จึงเงียบงำ ฉ่ำชื้น ดื่นดาษจอง เกินประคอง ใจตั้ง หวังมลาย **พึงสะกด หดหู่ ดูสยอง บางสิ่งฟ้อง ลึกล้ำ คำว่าสาย มิอาจฝืน คืนตน ทนเดียวดาย ความมั่นหมาย สูญสิ้น ไร้ยินดี. ..........*-*.......... เริงอักษร ๒๒ ตุลาคม ๒๕๖๐