ต่อไป →

[เริงอักษร]

..เสาหลัก ปักขี้เลน.. **ตอกไม้หลัก สักต้น สู้ทนฝืน ยิ้มระรื่น เรื่อยไป ใจสร้างสรรค์ หวังให้ตอ ตั้งตรง คงสักวัน พิถีพิถัน ห่วงใย ในสายตา **เอาค้อนทุบ ยุบลง ตรงขี้เลน เฝ้าขืนเข็น ปลายไถล ไกลนักหนา ไม่อาจยึด อึดอัด ขัดอุรา โคลนถลา ไหลริน สิ้นแรงใจ **ใช้พลั่วตัก วักดิน หินทุกก้อน ลึกไชชอน สุดเงื้อม เอื้อมมือไส กอบและกำ ช้ำชอก บอกหทัย อีกเมื่อไหร่ เจอถิ่น ของดินดาน **ปาดอย่างแรง โคลนไหล ใส่แทนที่ คาดไว้ว่า จะมี ปาฏิหาริย์ เหงื่อร่วงหยด หมดแห้ง แล้งบุญทาน ได้แต่คลาน ฟูมฟาย ร้ายเพราะกรรม **เจอเพียงน้ำ บาดาล พาลฟูฟ่อง มีแต่ฟอง อากาศ พลาดถลำ ลื่นตัวล้ม จมลง ตรงน้ำครำ หัวขะมำ ปักแทน แค้นฤดี **จะโงขึ้น อย่างไร ไม่คืนกลับ จำยอมรับ พลีกาย ขายศักดิ์ศรี เมื่อไม่ได้ ดั่งจิต ผิดบัญชี ตายเป็นผี เสียเถิด เตลิดไป. ..........*-*.......... เริงอักษร ๑๙ ตุลาคม ๒๕๖๐