You are here: Khonphutorn.com - แหล่งข้อมูลของคนไทยหมวดความบันเทิงกาพย์ กลอน โคลง ฉันท์ (ผู้ดูแล: วิชญะ วิชญ์)นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..คนข้างบ้าน ตอน ๔
หน้า: [1]   ลงล่าง
 
ผู้เขียน หัวข้อ: นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..คนข้างบ้าน ตอน ๔  (อ่าน 1617 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
ผู้บริหารเว็บ
คะแนนน้ำใจ 23083
เหรียญรางวัล:
ผู้ดูแลเว็บนักอ่านยอดเยี่ยมผู้ดูแลบอร์ดนักเโพสดีเด่นมีความคิดสร้างสรรค์
กระทู้: 1,951
ออฟไลน์ ออฟไลน์
รักทุกคนที่รักเรา รักทุกคนที่เรารัก
   
« เมื่อ: 15 ตุลาคม 2560, 06:16:30 PM »

Permalink: นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..คนข้างบ้าน ตอน ๔



      ..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..
            (คนข้างบ้าน ตอน ๔)

**ตกใจตื่น ฟื้นตัว ตามัวพร่า
ร้อนใบหน้า ผะผ่าว หนาวตระหนัก
เหลือบตาแล ซ้ายขวา พาชะงัก
ใครยึกยัก นอนคู้ อยู่ข้างเตียง

**แล้วที่นี่ ที่ไหน ใจเต้นตุ๊บ
ชะเง้องุบ แปลกจริง กลิ้งตัวเฉียง
ห้องผู้ป่วย นี่หน่า ตามองเมียง
แขนที่เอียง ปักเล่ม เข็มน้ำเกลือ

**เสียงประตู ลั่นเอี๊ยด เบียดบานเปิด
คนเดินเชิด หน้ามา น่ากลัวเหลือ
พยาบาล สองคน บ่นเสียงเครือ
ไข้ติดเชื้อ ค่ะหมอ ส่ออาการ

**เอาหูฟัง กระแซะ แตะหน้าอก
แล้วก็ยก ชาร์ทมอง จ้องประสาน
ปลอดภัยแล้ว นะครับ กับภัยพาล
ไข้หวัดใหญ่ เล่นงาน เสียอานเลย

**มีติดเชื้อ ที่จมูก น้ำมูกไหล
อย่าตกใจ เลยหนอ ขอเฉลย
สามีคุณ อุ้มมา น่าชื่นเชย
ดีเหลือเอ่ย จริงหนอ พ่อแว่นดำ

**ตกสะดุ้ง พุงย่น ปนสยอง
เหลือบตามอง ข้างตัว หัวถลำ
เห็นไอ้แว่น นึกโกรธ โทษกระทำ
แอบมาล้ำ ล่วงเกิน คงเพลินทรวง

**โดนตรงไหน บางหนอ ขอตรวจหน่อย
เอามือน้อย คลำวูบ ลูบของหวง
ตวัดซ้าย ป่ายขวา ถลาควง
ตะกายล้วง หมดสิ้น ไร้ยินดี

**อุ๊ย..เสื้อผ้า เคยใส่ ไยหายหมด
มีแต่ขด ผ้าคลุม กลุ้มศักดิ์ศรี
มันแอบถอด ตอนไหน ใครบอกที
ความสาวหนี สูญค่า น่าอับอาย

**หมอเดินออก จากห้อง จึงร้องลั่น
วิ่งถลัน ทันใด เพราะใจหาย
กระโดดถีบ ไอ้แว่น แค้นกระจาย
ยืนฟูมฟาย ชี้หน้า พร้อมด่าปน

**ไอ้แว่นกลิ้ง ตกพื้น ตื่นอ้อแอ้
นิ้วใครหนอ สั้นแท้ แลสับสน
ประทับลง ตรงหน้า บ้าเหลือทน
นี่มันส้น เท้าใคร ไยถีบเรา

**ยกมือป้อง ร้องขอ พอทีเถอะ
อย่าเลอะเทอะ เลยหนา พาอับเฉา
คิดอย่างไร หรือนี่ ที่ถีบเอา
ทำหน้าเศร้า นอนซึม ขรึมนัยตา

**ช่างอวดดี เกินไป นะไอ้แว่น
ไม่ใช่เมีย หรือแฟน แล่นอาสา
มาถอดกัน ตอนไหน ให้บอกมา
เปลื้องเสื้อผ้า ฉันหมด เหลืออดจริง

**อย่าเพิ่งยั๊วะ นะครับ รับฟังก่อน
ตัวคุณร้อน เป็นไอ ดั่งไฟผิง
ล้มสลบ หลับไหล มิไหวติง
ครางหงุงหงิง พร่ำเพ้อ เจอพิษไข้

**ผมอุ้มมา หาหมอ รอผลอยู่
มิโจมจู่ ลาบล้วง ลวงเฉไฉ
พยาบาล เฝ้าหวอด เขาถอดไง
สบายใจ เถิดหนอ ขอเผยความ

**รอจนหลับ ตรงนี้ ตอนตีหนึ่ง
พอตื่นมา ก็ตะลึง กึ่งวาบหวาม
โดนบาทา อันน้อย สอยอย่างงาม
เอ่ยไปตาม เรื่องจริง ทุกสิ่งอัน

**ดาวได้ฟัง ยั้งจิต จึงคิดออก
โปรดจงรู้ ว่าหยอก บอกอย่างขัน
ตอนต่อไป จะเป็น เช่นไรกัน
หอมหรือมัน หวานชื่น คืนฝนเท.

..........*-*..........

เริงอักษร
๑๕ ตุลาคม ๒๕๖๐
อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,11089.0.html



บันทึกการเข้า

หน้า: [1]   ขึ้นบน
 
 
กระโดดไป: