ต่อไป →

[เริงอักษร]

..วิดน้ำ จับนาง..                      (กาพย์ยานี ๑๑) **กอบดินใช้มือดัน......ทำเขื่อนขั้นเพียงเขตขอบ เรียงรายคะเนรอบ.......ดุจตะพักก็คงพอ **หยิบถังจ้วงน้ำถ่าย...วิดมิหน่ายหมดแรงหนอ เหงื่อร่วงประหนึ่งรอ....รินชะโลมทั่วกายลาม **พร่องยุบจึงพลันยิ้ม..ปลาเนื้อนิ่มติดพงหนาม ไล่ต้อนโดยวิ่งตาม.......ตะครุบพรวดตรงที่พราง **หนีเคล้าละเลงโคลน..พาตัวโหนสลัดหาง เสร็จแน่นะแม่นาง........หยุดกระดิกกระโดดดิน **ต้มยำรสยียวน........หรือจะรวนชื่นฉ่ำลิ้น ทุกส่วนอร่อยสิ้น.........ยกเว้นก้างระคายเกิน **ตรงพุงไข่เป็นพวง.......แนมผักขวงมิขัดเขิน มันพล่านเคี้ยวแล้วเพลิน..ยินเสียงฟอดข้างไรฟัน **รักก่อต้องหมั่นเกี้ยว....คอยลับเขี้ยวอย่าขบขัน แม้นใครแย่งไปครัน........ความหวังล่มอดบรรเลง. ..........*-*.......... เริงอักษร ๒๙ กันยายน ๒๕๖๐