ต่อไป →

[เริงอักษร]

..คืนหนึ่ง กลางหมื่นดาว.. **เขียนกวี ดึกดื่น กลางหมื่นดาว คืนแสนหนาว ใจเหน็บ เจ็บมิหาย บันทึกลง ไดอารี่ ที่ข้างกาย ความเดียวดาย เป็นเพื่อน เตือนให้จำ **มีหลายสิ่ง มุ่งมาด ปรารถนา ออกไปวิ่ง ไขว่คว้า ช่างน่าขำ พอพลั้งพลาด วาดไว้ ใจระกำ เพราะถลำ เกินลึก สำนึกตัว **ทะเล..วน ว้าวุ่น ด้วยขุ่นผง ย่อมหลากหลง ล่องลอย คล้อยสลัว คลื่นลมแรง แฝงร้าง ช่างน่ากลัว ยามพันพัว ร่างรัด พลัดจมลง **มองดูฟ้า สดใส วิไลผ่อง ฟังเสียงนก เริงร้อง ฟ้องลุ่มหลง เจ้าจะบิน ให้ถึง ซึ่งไพรพง หรือพะวง อันใด ในเมฆา **ริมสายธาร ลานรื่น ชื่นแมกไม้ แก้วดอกใส ลอยเด่น เช่นพฤกษา หากแม้นโน้ม เพียงน้อย ด้อยราคา อยู่บนกิ่ง เถิดหนา ค่าควรชม **ปิดข้อความ สุดท้าย ปลายบันทึก พับผนึก เล่มลง ตรงขื่นขม ทั้งชาตินี้ มีแต่ แค่ระทม หวังลมลม อย่างนี้ อย่ามีเลย. ..........*-*.......... เริงอักษร ๒๐ สิงหาคม ๒๕๖๐