ต่อไป →

[เริงอักษร]

..ถึงวันนั้น ขอเป็นเจ้าเงาะ.. **เมื่อไร้สิทธิ์ คิดจอง จึงหมองหม่น เศร้าเหลือทน รับได้ อย่างไรหนา คงต้องขอ ร้างไกล ใจอำลา ไร้คุณค่า ควรนับ เป็นทรัพย์ครอง **ใช่แสดง ที่ท่า ว่าเย่อหยิ่ง ความเป็นจริง เด่นชัด อกกลัดหนอง คนอย่างเรา เขาไหน ใครจะมอง ได้แต่ร้อง ร่ำไห้ เพียงใจตน **พรหมลิขิต ขีดเส้น เห็นแค่ผ่าน ดั่งสายธาร ไหลริน ถิ่นไพรสน มาวกเลี้ยว เกลียวรั้ง วังน้ำวน แล้วย่อมพ้น จากไป ให้เรรวน **พริ้วลมผ่าน หวานซึ้ง ตรึงดวงจิต ไยฝังพิษ ฤทธิ์พร่าง ช่างผันผวน หลงระเริง เล่นลม ชมเสียงนวล สิ่งนั้นล้วน ล่อหลอก ยักยอกใจ **มัดตรึงตอก ทุบตี ฤดีเจ็บ เอาหนามเหน็บ ฝืนบ่ง คงมิไหว ปล่อยรอยฝัง คาค้าง กลางหทัย อยู่ภายใน ส่วนลึก สำนึกจำ **ทุกเวลา ตื่นหลับ นับวันผ่าน เหมือนถูกโดน ประจาน พาลน่าขำ เป็นเพียงเงาะ รูปชั่ว ที่ตัวดำ ทนระกำ โหยอ่อน เกินถอนใจ **คงพบฝัน วันหนึ่ง ซึ่งวาดหวัง หากว่ายัง ชีพอยู่ ดูสดใส จะกระโดด โลดหน้า คว้ามาลัย จากทรามวัย รจนา มาคล้องคอ. ..........*-*.......... เริงอักษร ๒๐ กรกฎาคม ๒๕๖๐

[ศศิ อักษราศรม]

พรหมลิขิตขีดคุ้ยกรุยทางให้
ชีวิตได้ก้าวย่ำตามกรรมก่อ
หลากทุกข์สุขโศกเศร้าเอาให้พอ
จะไม่ขอคัดค้านต้านชะตา

ดั๊นเกิดก่อนจึงแก่แย่ชีวิต
ยังไร้สิทธิ์ควงชายคู่หายหน้า
อยู่ในเมืองอนาถ มักคลาดคลา
ท่องพงไพรดีกว่า หาเจ้าเงาะ

 

[เริงอักษร]

**อย่ามัวเพลิน เดินหลง ทนงตัว ในกลางไพร มืดสลัว มัวหัวเราะ เดี๋ยวโจรป่า เห็นท่า ว่าเหมาะเจาะ ก็เลยเลาะ ดักปล้น จนหมดกาย **แค่ทรัพย์สิน เงินทอง ของไม่พอ ยังปล้นใจ อีกหนอ เพราะกระหาย อยากได้สาว แก้เหงา เศร้าเดียวดาย จะเอาไว้ ระบาย คลายอารมณ์ ...อิ อิ ระวังโจรนะ.. เริงอักษร