ต่อไป →

[เริงอักษร]

..หมดเวลาของเรา.. **คุยตอนเช้า เขาเห็น เป็นอีแอบ เราก็แทบ กระอัก รักสลาย เพราะมันนึก ถึงอยู่ ไม่รู้วาย จึงตะกาย มากู่ ขอดูใจ **พอตกสาย งานมาก ลำบากพูด ปากเหมือนซิป ถูกรูด ปูดมิได้ คงคร่ำครวญ คำนึง บึ้งตึงไป ความสดใส เลือนวับ กับสายตา **ถึงตอนเที่ยง เบี่ยงบ่าย ให้กินข้าว จิตหงอยเหงา เช่นเดิม เพิ่มปัญหา พอรู้หรอก ใยจึง ถึงเย็นชา แกล้งให้บ้า แอบรัก สะบักสะบอม **ยามบ่ายนั้น บ่นเหนื่อย แสนเมื่อยล้า ประชุมมา งานหนัก ฝากถนอม ใช้ถ้อยคำ พร่ำว่า พาอกตรอม เราก็ยอม เรื่อยไป ไม่โกรธกัน **ล่วงคืนค่ำ กล้ำกลืน คอยตื่นทัก บอกคำรัก ก่อนนอน วอนสุขสันต์ กลับบอกว่า รบกวน ชวนจาบัลย์ เวลานั้น หมดลง ตรงไม่มี. ..ต้องทำใจ อิ อิ อิ.. เริงอักษร ๑ พฤษภาคม ๒๕๖๐