ต่อไป →

[อุทัย มีสีสรรพ์]

...คืนฝนพรำ...

...คืนฝนพรำค่ำลงฝนส่งพื้น
ฉันต้องยืนตากฝนจนหนาวสั่น
ยืนคอตกคนเดียวใครเหลียวกัน
สายตาหยันมองมาฝ่าฝนพรำ

...สมน้ำหน้าเปียกปอนตอนฝนหลั่ง
ใจภินฑ์พังไม่รู้ดูต้อยต่ำ
คำว่าเจียมตัวไว้ใจควรจำ
การกระทำย้ำคิดรานจิตใจ

...เกิดมาจนเกินแกงสิ้นแรงสู้
ทั้งที่รู้เรื่องจริงยิ่งหมองไหม้
ความรักคงแบ่งชั้นวรรณะไป
เจ็บแค่ไหนต้องก้มจมน้ำตา

...ถ้าความรักเชื่อถือซื้อขายได้
ขอซื้ิอใจไออุ่นด้วยคุณค่า
ถ้าเธอขายด้วยเพลินเป็นเงินตรา
คงต้องหาให้พร้อมถึงยอมพลี

...คืนฝนพรำย้ำจิตชีวิตขม
ต้องซานซมอกหักไร้ศักดิ์ศรี
ฉันเพียงขอน้ำใจพร้อมไมตรี
คงไม่มีจากใจใครสักคน...

อุทัย มีสีสรรพ์

[เริงอักษร]

**เสียงที่พรำ ซ้ำเม็ด เจ็ดล้านหยด เฝ้านอนฟัง รันทด จนหมดฝน ตกกระหน่ำ ล้ำลึก สำนึกตน ย่อมท่วมท้น เกินหัก ตระหนักดี **อันน้ำฝน มีค่า ตอนหน้าแล้ง แต่น้ำใจ ที่แสดง แกล้งดั่งผี มองแล้วเห็น เช่นด้อย น้อยเต็มที หากไม่มี จำไว้ อย่าให้เลย. ..........*-*.......... เริงอักษร