ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

.
สายใย...กลบทมธุรสวาทีทรงเครื่อง
.
..อยู่เหงาเงียบ เรียบร้าง บนทางหม่น
จิตสับสน แสนปวด สุดรวดร้าว
กายอบอุ่น กรุ่นบ้าง เป็นบางคราว
ยอม-อบอ้าว แอบทน ท่วมท้นใจ
.
..อยู่สบาย คลายหม่น นะคนดี
หลับคืนนี้ นอนคิด  ส่งจิตไหม
ถึงจะต่าง ห่างกัน กี่พันไมล์
แต่หทัย แนบชิด ใกล้นิดเดียว
.
            น้องจ๋า
.

[ศรีเปรื่อง]

ส่งคำนึง ถึงนงไพร ตอนใกล้เที่ยง
ด้วยหวังเนียง นงนุช จะหยุดเหลียว
ชายคนเหม่อ เป๋อเปิ่น เดินคนเดียว
หมายจักเกี้ยว ดอกฟ้า ทิพาลัย

สุขกายา แต่จิตช้ำ ระกำนัก
ห่างนงลักษณ์ เปลี่ยวท้น กมลไหว
ดั่งพฤกษา ขาดฝนพรม ตรอมตรมใจ
ทั้งกิ่งใบ ก้านเฉา เพราะเจ้าจร

ศรีเปรื่อง
๒๙ มี.ค. ๒๕๕๖

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

..มาอ่านกลอน ห่วงใย ในช่วงเที่ยง
บอกหวังเพียง นงนุช จะหยุดเหลียว
ที่ไหนได้ พออ่าน หวานนักเชียว
คนเปล่าเปลี่ยว ใจแหว่ง เต้นแรงจัง

..เปรียบน้องเป็น พฤกษา ว่าขาดน้ำ
อ่านแล้วขำ  ปนว่า น้ำตาหลั่ง
โต๊ะข้างเคียง เมียงมา ว่า..เสียงดัง
เป็นอีหยัง  ล่ะ คุณหมอ  หัวเราะ อะไร  แอะ ๆ  เอิ๊กๆๆๆๆๆๆ


55555555555555555

[ศรีเปรื่อง]

ตายละ กลอนไม่มีประธาน
ที่ขาดน้ำหมายถึงผมตะหากล่ะ
สาวจร ก็เลยเหมือนต้นไม้่ ทั้งใบทั้งกิ่งก้านก็แห้งเหี่ยว

แห่ะ ๆ

ศรีเปรื่อง

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

อิอิอิ   

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]