"วิญญาณกตัญญู" "ท.เลียงพิบูลย์" ตอนสมัยอายุ ๓๖ ปี ท่านมาคุยกับอาตมาเสมอ บอกว่า
"หลวงพ่อครับ ผมเองประสบมา ผมไม่เชื่อกฎแห่งกรรมเลยนะ ไม่เชื่อผี ไม่เชื่อปีศาจราชทูตแต่ผมเจริญกุศลภาวนาแล้ว พอจะเชื่อกฎแห่งกรรมบ้าง ผีช่วยได้"
สมัยก่อนนานมาแล้ว ประมาณ ๓๗ - ๓๘ ปี มีเด็กสาวคนหนึ่งเรียนธรรมศาสตร์ ผิดหวังเรื่องแฟน เรื่องสอบ เดินทางโดยรถไฟไปพักที่ลำพูนกินยาตายในห้องโรงแรม เขียนหนังสือบอกไว้ พ่อแม่ทราบก็มารับศพลูกไปบำเพ็ญกุศล
"ท.เลียงพิบูลย์" เล่าว่า "ผมไปทำธุรกิจทางภาคเหนือ ก็ถามหาห้องพักในโรงแรม" บ๋อยบอกว่า "ลุงพักห้องนี้ไหม ไม่เอาตังค์" ก็เลยถามว่า "ห้องไม่ดี ไม่มีที่นอนหรือยังไง"
"ท.เลียงพิบูลย์" เป็นผู้มีปัญญา ก็คิดว่า เอ! ถ้าจะผีดุ นึกไว้ในใจ แล้วบอกว่า "ตกลงลุงพักห้องนี้จะให้เท่าราคาเลย"
พอเข้าพักสวดมนต์ไว้พระเสร็จแล้วก็นอน ตี ๑ ออกมาแล้ว แต่ "ท.เลียงพิบูลย์" มีกรรมฐานสูง ไม่กลัว ก็นั่งดูเฉยๆ กำหนดแผ่เมตตาพระกรรมฐาน เป็นสาวสวยยกมือไหว้ เขาร้องไห้แล้วบอกว่า
"คุณน้าคะหนูมาอยู่ห้องนี้นานแล้ว"
"เออ! หนูเป็นใคร"
"หนูมากินยาตายที่ห้องนี้... ถ้วยยังอยู่ใต้ถุนเตียง เขาไม่เก็บ"
"มีเหตุผลประการใด เล่าให้น้าฟังซิ"
เขาบอกว่า... เรียนธรรมศาสตร์ผิดหวังเรื่องแฟน
"ใครมาพักที่นี่ หนูก็ออกมาอย่างนี้ ออกมาให้ช่วยถวายสังฆทานแล้วแผ่เมตตาให้หน่อย แต่ไม่มีใครแผ่ได้เลย หนูขอกราบเท้าคุณน้า กรุณาช่วยหนูด้วย"
"ท.เลียงพิบูลย์" ถามว่า "จะให้น้าช่วยอย่างไร"
"ถ้าหากคุณน้านั่งกรรมฐาน แผ่เมตตาและถวายสังฆทานให้หนูแล้ว หนูจะไปจากที่นี่ได้" เวลากินยาตาย เกิดโทสะเป็นอสุรกาย ไม่ใช่เปรตนะ
อย่างนี้ไม่ใช่เปรตดุร้าย เหมือนคนที่ถูกรถชนตายดุร้าย ทะเลาะกันมารถชนตาย เฝ้าถนนเลย ดุร้ายเป็นอสุรกายเช่นนี้ ไม่ใช่รถชนตายเป็นคนไม่ดี โดนฆ่าตายเป็นคนไม่ดี ไม่ใช่... โปรดทำความเข้าใจทุกคน อย่าเข้าใจผิด แต่แล้วไม่มีใครแผ่เมตตาได้
"เอาละหลาน น้าจะช่วยจัดการให้"
หลังจากนั้นก็เริ่มสวดมนต์ แล้วสวดพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ เรียบร้อย นั่งเจริญกรรมฐาน ประมาณ ๑๕ นาที ขอแผ่เมตตาให้เด็กสาวคนนี้ นึกให้เห็นมโนภาพออกมา แล้วบอกว่าขอให้หนูจงมีความสุขความเจริญ ขอเจ้าจงไปสู่สุคติเถิด ด้วยอำนาจกรรมฐานเป็นได้ทันทีชั่วพริบตาเดียว
พอตี ๕ ก็อาบน้ำแต่งตัวใหม่ เดินทางไปตลาด ซื้ออาหารเข้าไปในวัด ไปบอกหลวงตาองค์หนึ่งว่าจะถวายสังฆทานอุทิศให้คนตาย แต่ก็ไม่ได้บอกว่าใคร
กลางคืนอยู่อีกคืนหนึ่ง... รุ่งขึ้นถึงจะไปเชียงใหม่ ตี ๑ ออกมาอีกแล้ว แต่งตัวสวย มีผ้าขาว กราบไหว้อย่างสวยงาม กล่าวว่า
"หนูมาขอกราบขอบพระคุณ และขอกราบลา หนูจะไปแล้ว มีทางไปแล้ว หนูก็ทำบุญวาสนามามากแต่ต้องไปรับกรรมในป่าอีกชั่วคราว หนูซาบซึ้งน้ำใจมากที่คุณน้าช่วยหนู ออกมาจากนรกในวันนี้"
กรรมฐานนี่แผ่ได้เลย ถ้ามีญาติพี่น้องฆ่าตัวตาย มีทางเดียวที่จะแผ่เมตตาให้คือ กรรมฐาน ถ้าทำบุญให้ไม่ถึง ผูกคอตาย ยิงตัวตาย ทำบุญให้ไม่ถึง มีตำราอยู่ที่หลายราย
เด็กสาวคนนั้นก็บอกว่า "หนูจะไม่ลืมพระคุณ หนูจะตามช่วยคุณน้าต่อไป"
จากนั้น "ท.เลียงพิบูลย์" ก็เดินทงไปเชียงใหม่ ทำธุรกิจเสร็จแล้ว จะเดินทางกลับกรุงเทพ พอกลางคืน ตี ๑ ออกมาอีกแล้ว สวยกว่าเก่าอีก
"หนูมาทำไมอีกล่ะ"
"หนูจะมาช่วยคุณน้า"
"ช่วยอะไร ไม่ต้องช่วยจ้ะ"
"ไม่ใช่ค่ะ เชื่อหนูหน่อยได้ไหมคะ พรุ่งนี้อย่าไป"
"อ้าว! ตีตั๋วแล้ว"
"นี่คุณน้าไปดูหน้าโชเฟอร์ ถ้ามีแผลเป็นตรงนี้ ใส่หมวก อย่าไปนะ หนูต้องรีบไปแล้ว หนูขอกราบลา คุณน้าเชื่อหนูนะคะ" แล้วก็หายวับไปกับตา
ตอนบ่ายได้ข่าวแล้ว... รถไฟตกเขา ตายหมด ๔๐ ศพ คนที่มีแผลเป็นตายคาที่ โชเฟอร์ถูกอัดกระเด็น!
"ท.เลียงพิบูลย์" กลับมาที่โรงแรม นุ่งชุดขาวสวดมนต์ นึกในใจว่า แหม! หนูเอ๋ย ถ้าน้าไม่เชื่อคงเหลือแต่กระดูกแล้ว และสวดมนต์ให้เด็กคนนั้นอีก
"ขอฝากไว้ไม่ใช่เรื่องเหลวไหล"
# พระธรรมสิงหบุราจารย์ (หลวงพ่อจรัญ ฐิตธัมโม)
หมวดความบันเทิง
