ต่อไป →

[หนุ่มภูธร ณ ลุ่มน้ำป่าสัก]

....เสียงธรณีกรรแสงลอยมาตามลม....
....ควันสีดำลอยละล่องเหนือปล่องควันเมรุสีขุ่นๆ....
....ไฟฟอนที่ลุกโชนรอบๆโลงไม้ ที่เต็มไปด้วยดอกไม้จันทน์ที่คนเป็นนำมาวางส่ง....
....ชีวิตคนเรานั้นสั้นนัก เกิดมาตัวเปล่าล่อนจ้อน ไม่มีอะไรมาด้วย เวลาจากโลกไป ก็ไปตัวเปล่า เอาอะไรไปไม่ใด้ เอาไปใด้แต่กรรมดี-กรรมชั่ว ที่ตนเคยทำไว้ตอนเป็น....เหลือเพียงฝุ่นธุลีลอยละล่องไปตามลม นิรันดร.....
....ตอนเกิดและตอนจาก มีสิ่งน่าสังเกตุอย่างหนึ่ง คือ ตอนเราเกิดมา มือเราจะกำไว้แน่น นั่นแสดงว่าเราพร้อมจะไขว้คว้าทุกสิ่งมาเป็นของตน....ตอนตาย สัปเหร่อจะทำให้มือเราแบออก นั่นคือ เราใด้ละทิ้งทุกสิ่งอย่างไว้โลกนี้แล้ว หมดห่วงทุกสิ่งอย่าง และจากไปอย่างสงบ....
....แต่ก็มีบางคน ยามจาก จิตอาฆาตแรง ไม่ยอมคลายมือให้สัปเหร่อมัดตราสังข์ ทางแก้คือ ให้ญาติพี่น้อง หรือลูกหลานมากล่าวอโหสิกรรมเสียก่อน ให้ผู้วายชนม์นั้นคลายความอาฆาตและยอมปล่อยวางเสียที....(ตรงนี้ประสบการณ์โดยตรงของผมเองเลย)...
....สุดท้าย ขอส่งท้ายไว้ว่า..."จงหมั่นทำดีไว้ เพราะตอนจากไป เราจะใด้มีต้นทุนไว้ใช้ในยามที่จะให้ใครช่วยเหมือนยามเป็น ก็มิใด้เสียแล้ว...."

                       หนุ่มภูธร ผู้นอนอยู่ข้างวัด
                         21.45 น. 6/9/2561