ต่อไป →

[เสกสรร วรรณศิลป์]

รำพึงในป่าคอนกรีต - ชีวิตเราเวียนว่ายตายแล้วเกิด จะรวยเลิศเพียงใดไม่อาจฝืน หรือยากจนข้นแค้นแสนกล้ำกลืน มิยั่งยืนรอดตายได้สักคน - อย่าทะนงหลงตัวมัวเมายศ จงละลดกิเลสมีเหตุผล ออมบุญไว้เป็นทรัพย์ประดับตน สร้างกุศลเสริมคุณค่าบารมี - เมื่อสังขารถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน จิตวิญญาณสลายกลายเป็นผี หากทำชั่วกลั้วบาปตราบชีวี  แม้นทำดีคนเชิดชูและบูชา - ปัจจุบันคนเราเมาอำนาจ ตกเป็นทาสน้ำเงินเกินใฝ่หา สังคมจึงเน่าเหม็นเห็นเต็มตา จะเอื้อมคว้าน้ำใจไร้แม้เงา - ทั้งบ้านนอกในกรุงต่างยุ่งเหยิง ดั่งเปลวเพลิงรุกไล่ไหม้แผดเผา ชีวิตแสนหดหู่ดูซบเซา ความทุกข์เข้าทับถมจมบาดาล - ทุกคนมีหนี้กรรมเคยทำไว้ ต้องชดใช้ตามวัฏฏสงสาร เวลาย่อมหมุนไปไม่เนิ่นนาน สิ่งประจานชั่วดีที่กองฟอน         -เสกสรร วรรณศิลป์

ขอขอบคุณภาพประกอบจาก
http://www.esanpedia.oar.ubu.ac.th/