..ถึงวันนั้น ขอเป็นเจ้าเงาะ..

..ถึงวันนั้น ขอเป็นเจ้าเงาะ..

**เมื่อไร้สิทธิ์ คิดจอง จึงหมองหม่น
เศร้าเหลือทน รับได้ อย่างไรหนา
คงต้องขอ ร้างไกล ใจอำลา
ไร้คุณค่า ควรนับ เป็นทรัพย์ครอง

**ใช่แสดง ที่ท่า ว่าเย่อหยิ่ง
ความเป็นจริง เด่นชัด อกกลัดหนอง
คนอย่างเรา เขาไหน ใครจะมอง
ได้แต่ร้อง ร่ำไห้ เพียงใจตน

**พรหมลิขิต ขีดเส้น เห็นแค่ผ่าน
ดั่งสายธาร ไหลริน ถิ่นไพรสน
มาวกเลี้ยว เกลียวรั้ง วังน้ำวน
แล้วย่อมพ้น จากไป ให้เรรวน

**พริ้วลมผ่าน หวานซึ้ง ตรึงดวงจิต
ไยฝังพิษ ฤทธิ์พร่าง ช่างผันผวน
หลงระเริง เล่นลม ชมเสียงนวล
สิ่งนั้นล้วน ล่อหลอก ยักยอกใจ

**มัดตรึงตอก ทุบตี ฤดีเจ็บ
เอาหนามเหน็บ ฝืนบ่ง คงมิไหว
ปล่อยรอยฝัง คาค้าง กลางหทัย
อยู่ภายใน ส่วนลึก สำนึกจำ

**ทุกเวลา ตื่นหลับ นับวันผ่าน
เหมือนถูกโดน ประจาน พาลน่าขำ
เป็นเพียงเงาะ รูปชั่ว ที่ตัวดำ
ทนระกำ โหยอ่อน เกินถอนใจ

**คงพบฝัน วันหนึ่ง ซึ่งวาดหวัง
หากว่ายัง ชีพอยู่ ดูสดใส
จะกระโดด โลดหน้า คว้ามาลัย
จากทรามวัย รจนา มาคล้องคอ.

..........*-*..........

เริงอักษร
๒๐ กรกฎาคม ๒๕๖๐