ต่อไป →

[ครภูธน®]

โสเภณี

๏ ถูกชอบหรือร้ายชั่ว          อรชร ใครว่าเถอะเพียงวอน          ยกไว้ หยิบสานบทเรียนสอน         มองส่อง ทุกสิ่งคิดเองไซร้               หล่อนสร้างทางประสงค์ฯ ๏ นวลอนงค์ลาบ้านนอก      เถียงนา กราบบิดรมารดา                จากด้าว “รักษาแม่...รักษา”             นึกสั่ง หาก “เจ็บปวดรวดร้าว”       ไม่ร้องเชิญเรียงฯ ๏ เพียงเก็บเงินสักก้อน        จึงไกล ยังแหล่งแดน “ศิวิไลซ์”       อร่ามล้วน ดังสวรรค์สว่างแสงไสว        ศรีสวัสดิ์ งามทั่วมหานครถ้วน            นี่แท้เมืองสถานฯ ๏ งานหนักเขาจ่ายน้อย       จริงนอ เก็บส่งคงมิพอ                   เพื่อแม้น เรียนขานแค่..กอขอ            เลยขัด หลายหลากความยากแค้น   บ่อยครั้งละเลงคราวฯ ๏ นานสาวทนอดสู้             สะเทือนทรวง ทราบว่ามารดาดวง             เจ็บดิ้น เคยหอมห่วงเกินหวง          ยามห่าง เหนือ “อื่นใดไหนสิ้น”         หล่อนซึ้งพระคุณสอนฯ ๏ บังอรเธออนาถโอ้           สลัดอาย มอบสุขทุกชาญชาย           ร่วมเชื้อ ใจขอแต่ตัวขาย                 แลกค่า เขาสนุกนางเอยเนื้อ           ชอกนี้ลืมไฉนฯ ๏ นองตาในชุ่มน้ำ              ตานอง นึกครุ่นอยากหวนครอง        ถิ่นคล้าย สมหมายสร่างรอยหมอง      กลับมั่น หมอรีบปลิดโรคร้าย            แม่ร้าวชอกอุราฯ ๏ อนิจจาลือเล่าเจ้า            เสียงวจี คำนั่น “โสเภณี”                 เรียกน้อง นางสาวช่างศักดิ์ศรี             เชิญเสื่อม เงินครบจักคืนคล้อง            ทุ่งครั้งสนานขรม๚ะ๛                                       คอนพูธน®

[เริงอักษร]

 

**อกตรมยังแบกหน้า..........รับกรรม หมกชั่วพาตัวถลำ...............ลึกซ้อน คอยแอบซ่อนการกระทำ.....เป็นนิจ พลาดผิดโดนฤทธิ์ร้อน.........ราคะล้วนแลกเงิน **เจ็บเหลือเกินเท่านี้............มิพอ เพราะบิดามารดารอ............ลูกน้อย เก็บอีกหน่อยเถิดหนอ..........ใจคิด หมดกิจจะคืนคล้อย.............ถิ่นน้ำลำเนา. ...วันนี้ท่านพี่จัดเต็มเลย ขอบคุณมากคับ... เริงอักษร