ต่อไป →

[เริงอักษร]

..สายลมหนาว.. **ละอองฝน หล่นพร่าง จางหยาดหาย หยดสุดท้าย ร่วงลง ตรงต้นหนาว ลมพัดแรง แข่งโหม จู่โจมราว เวหาหาว พังยับ มิกลับคืน **เย็นยะเยือก กลางทรวง แสนหน่วงหนัก เหมือนหาญหัก แบ่งอก เกินยกขืน ครานี้ต้อง ตรอมตรม ล้มทั้งยืน มิอาจฝืน หยุดยั้ง ลังเลใจ **จะเดินก้ม ล้มเงย เผยวงหน้า ซ้ายหรือขวา ก้าวก่อน ตอนเคลื่อนไหว ปล่อยดวงจิต ล่วงล้ำ นำทางไป ช่างกระไร เยื้องย่าง มิต่างกัน **บางก้าวหนัก ชักหวาด ขาดแรงถอน บางก้าวอ่อน หลงย้ำ ระส่ำสัน บางก้าวหยาบ อาบทุกข์ รุกโรมรัน บางก้าวสั้น เกินสร้าง แม้นอ้างอิง **เจ็บจากฝน บนฟ้า คราใต้ฝุ่น เกือบจะอุ่น กลิ่นไอ ด้วยไฟผิง กลับมาหนาว ร้าวเหน็บ เจ็บเสียจริง แทบจะทิ้ง ร่างถอย จากรอยเดิม **ก่อนนั้นเคย เผยท่า ว่าแข็งแกร่ง หยิ่งเพราะแรง เหลือรับ กลับส่งเสริม แต่ตอนนี้ พลังหมด ลดสิ่งเติม อยากหวังเพิ่ม แต่พ่าย ด้วยสายลม. ..........*-*.......... เริงอักษร ๗ พฤศจิกายน ๒๕๖๐