นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..คนข้างบ้าน ตอน ๗

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..
(คนข้างบ้าน ตอน ๗)

*แสงวูบวาบทาบจ้ามากับฝน
พระพิรุณหลั่งล้นบนฟ้าขาว
สะเก็ดพร่างทั่วหล้าระย้ายาว
หยาดน้ำพราวหล่นแทรกแตกกระจาย

*เปรี้ยงสนั่นหวั่นไหวใจระทึก
ฟ้าผ่าลงข้างตึกสำนึกหาย
ดาว..ร้องวี๊ดดีดตัวกลัวแทบตาย
กระโดดก่ายผลุงถลันเสียงลั่นดัง

*ชั่วพริบตาฟ้าแกล้งแสลงหู
ดาวไปอยู่ซอกอกหมกหน้าฝัง
ตะกายกอดบนตักน่ารักจัง
ตะวันนั่งตัวแข็งตำแหน่งเดิม

*เสียงคำรณคำรามน่าคร้ามหัว
ไฟสลัวมืดมิดติดตามเสริม
จึงสวมกอดดาวไว้ใช้ใจเติม
แล้วก็เริ่มปลอบขวัญเป็นขั้นตอน

*กระชับกอดเอาไว้ใช้สองมือ
สอดประคองเด็กดื้อเกินยื้อถอน
กระซิบแผ่วเสียงเครือเจืออาทร
หลับตาก่อนนะดาวสาววิไล

*ฟ้าหลั่งฝนทนหน่อยคอยสักนิด
เป็นเกณฑ์กิจธรรมชาติสะอาดใส
เสียงสั่นบ้างครางบ้างช่างปะไร
ปล่อยมันตกเรื่อยไปในทุ่งทอง

*รินกระหน่ำซ้ำซากหลากเป็นสาย
สะกดกายเอาไว้ไม่มัวหมอง
แสงแปลบปลาบพุ่งลิ่วเป็นทิวมอง
อย่าหวาดกลัวขัดข้องเลยน้องดาว

*คงมินานนักหรอกพี่บอกให้
ฝนน้ำใสเจือจางที่กลางหาว
ถึงเวลาสิ้นฤทธิ์พิษพร่างพราว
ละอองขาวคละคลุ้งจรุงนวล

*ฟ้าจะใสสุกสว่างกระจ่างหล้า
พระพิรุณอำลาน่าหอมหวล
ดอกไม้บานสะพรั่งตั้งชูชวน
อบไออวลหอมกลิ่นประทินจาง

*คืนนี้จันทร์ทอแสงตะแคงเสี้ยว
ลอยลดเลี้ยวนวลใยไร้หม่นหมาง
อยากจะอยู่อย่างนี้ฤดีวาง
กอดดาวไว้กึ่งกลางหว่างหทัย

*ราตรีแสนยาวนานจะพาลจาก
หรือมีเรื่องหลายหลากยากแก้ไข
บรรยายกลอนตอนหน้าขอพาไป
ชมว่าเกิดอะไรใต้เงาจันทร์.

..........*-*..........

เริงอักษร
๑๘ ตุลาคม ๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,11089.0.html