ขุนเขาลำเนาไพร

.....ขุนเขาลำเนาไพร.....

.....เขาตระหง่านธารใสที่ไหลริน
ผืนแผ่นดินชอุ่มพุ่มไม้หนา
ดวงตะวันผันแสงร้อนแรงมา
เหล่านกกาโผผกบินวกวน

.....สายลมทุ่งมุ่งพัดสะบัดพริ้ว
ระลอกริ้วทิวไม้ใบร่วงหล่น
ปลิวกระจายหายวับลับตายล
บ้างเกลื่อนกล่นกองดูดั่งปูวาง

.....ความสงัดมัดใจให้รักป่า
แลภูผาทอดสลับซ้อนทับขวาง
แหล่งกำเนิดเกิดธารละหารทาง
เป็นสิ่งสร้างดูดซับปรับผืนไพร

.....ความวิเวกเฉกไกลไร้ผู้คน
ปลอดซึ่งมลพิษรุมเข้าสุมใส่
พักกายามาผ่อนสิ่งร้อนใจ
ความชิดใกล้ธรรมชาติอาจเยียวยา

.....เมื่อกายสุขทุกข์หายมลายสูญ
กลับเพิ่มพูนคิดถึงคะนึงหา
กระสับส่ายคล้ายกับไข้ทับมา
อยากพบหน้าคราเห็นดั่งเช่นเดิม

.....เหลือบเวลาช้านักพักแรมคืน
ต้องทนฝืนหัวใจที่ใกล้เริ่ม
กระวายวนทนเจ่าจับเร้าเติม
คิดถึงเพิ่มหน่วงหนักด้วยรักจริง

วันปีย์