อย่าให้สายเกินแก้

กลับบ้าน...อย่าให้สายเกินแก้

..คิดถึงแม่ แก่เฒ่า อยู่เฝ้าบ้าน
จากมานาน กลับถิ่น ถวิลหา
อยากพบแม่ แต่ล่วง ช่วงเวลา
เตรียมซื้อผ้า ข้าวของ จองรถทัวร์

..ซื้อผ้าใหม่ ไปมาก หลายหลากชิ้น
รวมของกิน แจกจ่าย ให้ถ้วนทั่ว
ใกล้เดินทาง พลางฉัน สั่นระรัว
รีบแต่งตัว กลัวช้า มาแต่วัน

..ครบสามปี ที่กลับ หวิววับไหว
นั่งรถไป ครุ่นคิด จิตหวาดหวั่น
ป่านนี้แม่ แก่มาก หลังจากกัน
ถึงบ้านฉัน กอดให้ สบายใจ

..เข้าเขตบ้าน นั้นว่าง และร้างเงียบ
เดินเลาะเลียบ แม่หนู อยู่ที่ไหน
ส่งเสียงเรียก เพรียกหา แม่มาไว
ลูกคนไกล ห่วงหา จากมานาน

..หรือช่วงเช้า เข้าวัด นัดฟังเทศน์
อาจมีเหตุ ต้องออก นอกสถาน
วางข้าวของ กองปน บนนอกชาน
วิ่งหน้าบาน ลงเรือน มิเชือนแช

..มาถึงวัด ซัดตา มองหาทั่ว
โอ้ทูนหัว ลูกมา หาแล้วแม่
ถามคนเฒ่า เล่ายาย ชายตาแล
มองเห็นแม่ หนูไหม อยู่ไหนกัน

..ยายมองฉัน ปั้นเฉย มิเอ่ยเอื้อน
แล้วก็เบือน หน้าดู แม่อยู่นั่น
เจ้าอยู่ไหน ไม่มา ช้านานครัน
กราบโดยพลัน ตอนนี้ ที่...หน้าโลง

น้องจ๋า

เขียนกลอนบทนี้ขึ้นมา จากแรงบันดาลใจของใครคนหนึ่ง ที่คอยเตือนสติว่า
ถึงแม้ไปอยู่ไกลบ้าน แต่ควรจะกลับมาหาพ่อแม่ บ่อยๆ
อย่าปล่อยให้ท่านอยู่กันสองคน เมื่อถึงเวลาหนึ่ง ให้กลับมาดูแลพ่อแม่ ยามแก่เฒ่า....
ขอบคุณ ...ขอบคุณ...และ ขอบคุณ....ใครคนนั้นค่ะ