ต่อไป →

[พยัคฆ์]

สิ่งนี้? ที่ขวางกั้น



...ใช่ท้องฟ้า มาขัดขวาง กีดกางกั้น
จนทำฝัน สองเราให้ ไกลกันหนา
เพราะคราใด ยามที่ฉัน พลันหลับตา
เหมือนลัดฟ้า พาหัวใจ มาใกล้กัน

...ใช่ทะเล มหาสมุทร สุดกว้างใหญ่
ขวางรักให้ จนเหินห่าง ร่วมทางฝัน
สายน้ำเชื่อม กระเพื่อมถึง ซึ้งใจพลัน
คลื่นเหหัน เหมือนสาดซบ กระทบใจ

...ใช่ภูเขา ที่กีดขวาง กางกั้นเขต
กั้นประเทศ สูงเกินคิด จิตหวั่นไหว
แม้เขาสูง ขอบฟ้ากว้าง ทางแสนไกล
ยังฝ่าไป  ข้ามภูผา หารักเจอ

...ใช่พายุ ลมปากพัด ไม่หยัดสู้
พินิจอยู่ ใช่เพราะจิต เพียงผิดเผลอ
รักใช่ปลิว ตามลมปาก จนยากเจอ
ยังพร่ำเพ้อ ทุกทิวา และราตรี

…ใช่วรรณะ สูงล้ำเลิศ ประเสริฐกว่า
เกียรติสูงค่า ร่ำรวยเลิศ ประเสริฐศรี
กั้นรักเรา จนใจเศร้า ร้าวฤดี
ด้วยยังมี รักสมหวัง ยังพบเจอ

...แต่สิ่งหนึ่ง ที่ขวางกั้น ในความคิด
คือถูก-ผิด ปิดกั้นไว้ ไม่ให้เผลอ
เธอช่างดี ส่งเธอให้ ใจเลิศเลอ
ป้องกันเธอ "ว่าต้องดี...นี้อย่าลืม"


......พยัคฆ์......


(บทกลอนนี้ให้ข้อคิดที่ว่า บางที..เพราะความสำนึกในความดีของคนที่เรารัก..
...บางทีก็ทำให้เราต้องยอมเสียสละให้คนดีๆ ที่เรารักนั้น
...ได้มีโอกาสไปพบเจอกับเรื่องดีๆ คนดีๆ ที่ไม่ใช่เรา..จึงต้องจำจากกัน)

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]