ต่อไป →

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

สู้ไม่ถอย กลอนเก้า

..พ่อของหนู  สู้ฟันฝ่า  ในหน้าที่
เป็นครูมี  อุดมการณ์  กร้านแกร่งกล้า
สอนนักเรียน อำเภอดัง  บันนังสตา
อยู่ยะลา โจรจุดไฟ  เผาไล่ยิง

..ไฟลุกโชน  ลมถาโถม  โหมกระหน่ำ
ยิงกราดซ้ำ แค่กู้ซาก ลำบากยิ่ง
ตักน้ำสาด  ราดรดไป  ไม่ประวิง
ใจแน่วนิ่ง  เดินกัดฟัน  หัวสั่นคลอน

..แล้วน้ำน้อย  ค่อยแพ้ไฟ  ในที่สุด
มันไม่หยุด  ส่องปืนจี้ จากที่ซ่อน
ไม่เหลือแล้ว  โรงเรียนดัง พังกระดอน
พ่อโหยอ่อน ทรุดกายทับ พับกระเซ็น

..มือยังกำ  ถังน้ำแน่น  แสนรันทด
ถึงชีพปลด  ด้วยลูกปืน  อันขื่นเข็ญ
ใจนึกถึง  เด็กขายแดน  แสนลำเค็ญ
จะเรียนเล่น อยู่อย่างไร ไม่มีครู

..อีกกี่หลัง  ยังปลอดภัย ไม่ได้เผา
เด็กบ้านเรา  เฝ้ารอวัน  อันอดสู
กลางคืนนอน น้ำตาหลั่ง ลงพรั่งพรู
ยืนหยัดสู้  จักยอมตาย วายชีวัน

..ขอให้เป็น  หลังสุดท้าย  จะได้ไหม
ต่อนี้ไป เราพร้อมพรัก   ปักหลักมั่น
ยอมให้เขา  ขู่เข่นฆ่า   มานานวัน
วันนี้ฉัน...  ไม่ถอยเท้า...แม้ก้าวเดียว


น้องจ๋า


กลอนบทนี้เขียนขึ้นมาจากแรงบันดาลใจ ที่โรงเรียนแถวภาคใต้ถูกเผา
หลังแล้วหลังเล่า  ไม่จบไม่สิ้น

[น้องจ๋า น้องจ๋าจ้า]

[rin]

 

[Black Sword]

ตื่นตอนเช้าก้าวเดินไปสายทางเก่า ย่ำสองเท้าฝ่าฝุ่นฝันอันเปล่าเปลี่ยว สายลมโบกกรูโกรกพัดสะบัดเกรียว แต่เพียงเสี้ยวของเศษใจไม่อินัง ก้าวเดินไปในเส้นทางที่วางวาด ด้วยมุ่งมาดปรารถนาว่ามีหวัง อนาคตที่ทอดยาว.. ก้าวไปยัง หมายอีกฝั่งของฟากฝัน อันแสนไกล แม้ยังเด็กยังเล็กอยู่ก็รู้ว่า การศึกษาคือรากฐาน อันสดใส แม้โรงเรียนจะซอมซ่อมิท้อใจ มาดมุ่งไปด้วยเกษมและเปรมปรีด์ แม้ฉันจน.. ฉันก็รู้ สู้ไม่ถอย ฉันยังคอยพัฒนามาถึงนี่ ฉันวาดหวังตั้งรออยู่ ฉันรู้ดี แต่บัดนี้มากลับกลาย.. สลายพลัน โรงที่เรียน.. ในตอนนี้ไม่มีแล้ว ดั่งแสงแก้วมาดับไป ไห้.. โศกศัลย์ โอ้ พี่จ๋า.. โธ่ น้าจ๋า.. ทำไมกัน หวิวหวิวหวั่น สั่นสั่นพรู มิรู้ความ ฉันนั่งมองซากแห่งฝันอันบรรเจิด ในใจเกิดมีมากมายหลายคำถาม เห็นร่างครูผู้นอนตายไร้นิยาม กำถังน้ำนอนแผ่ร่างอย่างร่วงโรย * มองตำราที่ในมือยังถืออยู่ น้ำไหลพรูจากดวงตา อุราระโหย เจ็บเสียจริงเสียยิ่งกว่าว่าถูกโบย สายลมโชยมาช้อนรับซับน้ำตา ฉันเดินย้อนกลับหันหลัง.. สู่ทางเก่า ด้วยความเศร้าซ้อนสุมจิตปริศนา มองคนโน้นมองคนนี้ ที่ผ่านมา แล้วถามว่าโรงเรียนหนู... อยู่ไหนกัน ฯ : . - Black Sword -  (หมู มยุรธุชบูรพา)

[takaeshi]

นำการเมืองเรื่องแบ่งแย่งแดนดิน
มาพังภินท์สถานการศึกษา
ไฟสุมโชนโพลนเผาเอาชีวา
รุมเข่นฆ่าเหมือนใจมิใช่คน

เป็นมนุษย์ผุดจากฟากโลกันตร์
จิตใจมันชั่วช้าหาได้สน
เด็กนักเรียนเพียรร่ำพร่ำฝึกตน
เพื่อยกพ้นโง่งมบ่มตำรา

อยากจะถามความคิดและจิตใจ
เป็นผู้ใดสอนสั่งปลูกฝังหนา
อำมหิตผิดมนุษย์อาวุธพา
กระหน่ำล่ายิงเผากะเอาตาย

ใช่พี่น้องของเจ้าหรือเปล่านี่
จำต้องพลีชีพจบมากศพหลาย
เพียงสะใจได้บั่นชีวันมลาย
ช่างกระหายเลือดบ้าน่าชิงชัง

ทำอุกอาจศาสนามาบังอ้าง
เรื่องทุกอย่างบิดเบือนเหมือนหน้าหลัง
ศาสดาคราสอนป้อนคำดัง
ท่านพร่ำสั่งหลีกชั่วเอาตัวไกล

เห็นกงจักรเป็นบัวคิดชั่วแล่น
แยกดินแดนแบ่งญาติเข้าชาติไหน
ลืมแผ่นดินถิ่นเกิดกำเนิดไป
ลืมเยื่อใยมิ่งมิตรผิดทางเดิน

วันปีย์