นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..คนข้างบ้าน ตอน ๔

..นิยายรักคำกลอนเก้าตอนจบ..
(คนข้างบ้าน ตอน ๔)

*ตกใจตื่นฟื้นตัวตามัวพร่า
ร้อนใบหน้าผะผ่าวหนาวตัวหนัก
เหลือบตาแลซ้ายขวาพาชะงัก
ใครยึกยักนอนคู้อยู่ข้างเตียง

*แล้วที่นี่ที่ไหนใจเต้นตุ๊บ
ชะเง้องุบแปลกจริงกลิ้งตัวเฉียง
ห้องผู้ป่วยนี่นะตามองเมียง
แขนที่เอียงปักเต็มเข็มน้ำเกลือ

*เสียงประตูลั่นเอี๊ยดเบียดบานเปิด
คนเดินเชิดหน้ามาน่ากลัวเหลือ
พยาบาลสองคนบ่นเสียงเครือ
ไข้ติดเชื้อค่ะหมอส่ออาการ

*เห็นหูฟังกระแซะแตะหน้าอก
แล้วก็ยกชาร์ทมองจ้องประสาน
ปลอดภัยแล้วนะครับกับภัยพาน
ไข้หวัดใหญ่เล่นงานเสียอานเลย

*มีติดเชื้อที่จมูกน้ำมูกไหล
อย่าตกใจเลยหนอหมอเขาเผย
สามีคุณอุ้มมาน่าชมเชย
ดีเหลือเอ่ยสุดหล่อพ่อแว่นดำ

*ตกสะดุ้งพุงย่นปนสยอง
เหลือบตามองข้างตัวหัวถลำ
เห็นไอ้แว่นนึกโกรธโทษที่ทำ
แอบมาล้ำล่วงเกินคงเพลินทรวง

*โดนตรงไหนบ้างหนอขอตรวจหน่อย
เอามือน้อยคลำวูบลูบของหวง
ตวัดซ้ายป่ายขวาไขว่คว้าควง
ตะกายล้วงหมดสิ้นไร้ยินดี

*อุ๊ย..เสื้อผ้าเคยใส่หายไปหมด
โล่งจรดปลายเท้าเอาละซี่
มันแอบถอดตอนไหนใครบอกที
โอ้..คราวนี้เสียท่าน่าอับอาย

*หมอเดินออกนอกห้องจึงร้องลั่น
วิ่งถลันอย่างไวน่าใจหาย
กระโดดถีบไอ้แว่นแค้นกระจาย
ยืนฟูมฟายชี้หน้าพร้อมด่าปน

*ไอ้แว่นลุกจากพื้นยืนอ้อแอ้
นิ้วใครหนอสั้นแท้แลสับสน
ประทับลงตรงหน้าบ้าเหลือทน
นี่มันส้นเท้าใครไยถีบเรา

*ยกมือป้องร้องขอพอทีเถอะ
อย่าเลอะเทอะเลยไกลใจโง่เขลา
เป็นอะไรหรือนี่ที่ถีบเอา
ทำหน้าเง้าเคืองแค้นแน่นในตา

*แกอวดดีเกินไปนะไอ้แว่น
ไม่ใช่เมียหรือแฟนแล่นอาสา
เสือกถอดออกตอนไหนให้บอกมา
เปลื้องเสื้อผ้าเสียหมดเหลืออดจริง

*อย่าเพิ่งยั๊วะนะครับรับฟังก่อน
ตัวคุณร้อนเป็นไอดั่งไฟผิง
ล้มสลบหลับไหลมิไหวติง
ครางหงุงหงิงพร่ำเพ้อละเมอไป

*ผมอุ้มมาหาหมอรอผลอยู่
หลอกจ้วงจู่ลามล้วงลวงตอนไหน
พยาบาลเฝ้าหวอดเขาถอดไง
สบายใจเถิดหนอทุกข้อความ

*รอจนหลับตรงนี้ตอนตีหนึ่ง
พอตื่นมาก็ตะลึงกึ่งวาบหวาม
โดนบาทาอันน้อยสอยอย่างงาม
เผยไปตามเรื่องจริงทุกสิ่งอัน

*ดาวยืนฟังชั่งจิตพอคิดออก
จึงรีบบอกโทษทีมีเสียงขัน
ตอนต่อไปจะเป็นเช่นไรกัน
หอมหรือมันหวานชื่นคืนฝนเท.

..........*-*..........

เริงอักษร
๑๕ ตุลาคม ๒๕๖๐

อ่านย้อนหลังได้ที่
http://www.khonphutorn.com/index.php/topic,11089.0.html