เก้าอี้ขาวในห้องแดง

~.. เก้าอี้ขาวในห้องแดง ..~

~.. อยู่ในห้องหม่นมัวสลัวแสง
นั่งอ่อนแรงล้าถอยตาลอยเหม่อ
เพียงผู้เดียวเปลี่ยวเหงาเฝ้าละเมอ
คิดถึงเธอที่รักสลักทรวง

~.. ณ จุดหนึ่งกึ่งกลางระหว่างห้อง
มีเก้าอี้สีหมองฉันปองหวง
แลดูเก่าเทาหม่นปนด่างดวง
ด้วยเวลาเลยล่วงจึงทรุดเซ

~.. เมื่อกาลเก่าเก้าอี้นี้สีขาว
ผิวมันวาวงามหรูดูสวยเก๋
ฉันกับเธอเคียงคู่อยู่จำเจ
นั่งสรวลเสสุขสันต์ทุกวันคืน

~.. วันปีผ่านนานเนิ่นจนเกินนับ
เธอลาลับจากมานมิต้านฝืน
ปล่อยฉันเศร้าเหงาหงอยพลอยกล้ำกลืน
น้ำตารื้นรินไหลใจตรอมตรม

~.. ห้องสีแดงกลับจางเพราะห่างรัก
ทรุดโทรมหนักนานเนาเฝ้าขื่นขม
มองเก้าอี้สีขาวเราระบม
ทุกวันจมห้วงเหงาเศร้าอุรา

~.. เหลือเพียงภาพความหลังที่ฝังติด
ในดวงจิตยังตรึงคะนึงหา
รอวันที่ชีพลดหมดเวลา
สิ้นชีวามีไหมจะได้เจอ...

~. พิมพ์อุบล .~
๑๑ มีนาคม ๒๕๖๒