ต่อไป →

[เริงอักษร]

..เดินตาม เส้นรุ้งเส้นแวง.. **มองเส้นรุ้ง เส้นแวง แห่งชีวิต ค้นหาทิศ หนทาง สร้างความฝัน ในม่านหมอก มืดมิด จิตจำนรรจ์ นี่สวรรค์ หรือนรก หัวอกครวญ **ฝ่าพุ่มพง ดงหนาม คร้ามหวั่นหวาด จนสายตัว แทบขาด มิอาจหวน คงดุ่มเดิน เกินค่า หันหน้าทวน ใจเรรวน เมื่อใด ไม่สมปอง **เท้าระบม จมเลือด มิเหือดแห้ง ระยะทาง นั้นแล้ง แกล้งให้หมอง เจ็บซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า เฝ้าประคอง ใจเป็นหนอง ฟอนเฟะ เละทั้งดวง **ยิ่งนานวัน ลางเลือน เหมือนไกลห่าง จิตอ้างว้าง แปรปวน ชวนห่วงหวง ต้องทนนิ่ง ทิ้งลง ตรงทางลวง สิ่งทั้งปวง ล้วนหลอก ย้อนยอกคน **มิอาจเดา เหมาได้ ในชิวิต ตรงที่ทิศ พุ่งตัด วัดส่งผล จุดเส้นรุ้ง เส้นแวง แว้งตัวตน ฟ้ามืดหม่น ครึ้มเมฆ เสกมนตร์ดำ. ..........*-*.......... เริงอักษร ๑๕ มิถุนายน 2560