ต่อไป →

[เกริกบุระ]

 

ฝนหล่นลงบนไหล่ในคล้อยบ่าย
 เนียนนุ่มคล้ายฝ้ายฟางเบาบางที่
 โปรยปรายท่องปลิวล่องเหมือนชั่วเดือนปี
 คงเหลือมีแต่ฤดูฝนพรูพรำ
 
 แตะหยาดต้องหยดแต้มขอบแก้มชุ่ม
 ชื่นในรุ่มร้อนชื้นจนคืนค่ำ
 ฉ่ำในใจเย็นเยียบงันเงียบงำ
 อุ่นในหยาดใสร่ำปรอยพรำนั้นฯ