"เจ็บซ้ำทำไม?"

ต้องเจ็บช้ำอย่างนี้อีกเท่าไหร่
จึงหัวใจตระหนักประจักษ์เห็น
ยอมรับความจริงได้ในประเด็น
แท้จริงเป็นเช่นใดไม่มัวเมา

ยิ่งไขว่คว้าหาไปไม่ลดละ
มีแต่จะห่างไกลไม่มีเขา
โหยหาไปได้แต่แค่พียงเงา
คำว่า "เรา" นั้นหรือคือหลอกลวง

ไม่เคยจำช้ำได้เท่าไหร่ครั้ง
หัวใจยังคงนึกรู้สึกห่วง
ทนสู้ทนให้เงาเผาผลาญทรวง
ช้ำทุกช่วงยังกล้าเก็บจาบัลย์

หวังวิมานวาดไว้ได้ดั่งหวัง
ใจจึงตั้งดำรงตรงต่อฝัน
รอรักรวมครองคู่อยู่ด้วยกัน
ตราบนิรันดร์สองเราเฒ่าชรา

ความจริงที่ควรจะต้องรับรู้
คือต่างคนต่างอยู่ตามประสา
ไม่ติดต่อสื่อสารแต่นานมา
ยังจะรอเพื่อหาความเจ็บช้ำ

ต้องเจ็บอยู่อย่างนี้แล้วดีไหม?
แล้วเหตุใดปล่อยจิตคิดถลำ
เจ็บไม่พอหรือไรจึงไม่จำ
ชอบเจ็บซ้ำย้ำเจ็บ..เจ็บทำไม?