คำสอนพ่อ....สถิตย์ใจไทยนิรันดร์...(๗)

..."ต่างคนต่างมีหน้าที่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทำเฉพาะหน้าที่นั้น
เพราะว่าถ้าคนใดทำหน้าที่เฉพาะของตัว โดยไม่มองไม่แลคนอื่น งานก็ดำเนินไปไม่ได้
เพราะเหตุว่างานทุกงานจะต้องพาดพิงกันจะต้องเกี่ยวโยงกัน
ฉะนั้นแต่ละคนจะต้องมีความรู้ถึงงานของผู้อื่นแล้วช่วยกันทำ...”
(พระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว พระราชทานแก่ คณะบุคคลต่าง ๆ ที่เข้าเฝ้าฯ
เนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนพรรษา ๔ ธันวาคม ๒๕๓๓)
...ในสังคมเรานั้น ต่างคนต่างมีงาน มีหน้าที่ของตัวเองอยู่แล้ว
ในยามปกติเราควรทำหน้าที่นั้นๆให้สำเร็จลุล่วงไปก่อน แต่ในสังคมใหญ่นั้น นอกจากเราแล้ว
ยังมีคนอื่นอีกมากมายที่มีงานที่เหมือนเราบ้าง แตกต่างจากเราบ้าง แต่งานทุกงานนั้นมักจะมีจุดหนึ่งที่เชื่อมโยงกันเสมอ
ตัวอย่างเช่น งานในออฟฟิต สมมุติว่าเราทำหน้าที่จัดเก็บเอกสาร ในยามปกติเราก็ควรจะทำงานเอกสารเราให้เสร็จก่อน
แต่ในระหว่างทำงาน อาจมีเพื่อนข้างๆตัวที่ต้องการความช่วยเหลือ ซึ่งก็เกี่ยวเนื่องกับงานที่เราทำด้วย
ฉะนั้น เราก็ควรจะแบ่งเวลาไปช่วยเพื่อนให้งานลุล่วงจนสำเร็จ แล้วงานเราก็จะสมบูรณ์ 100% อย่างแน่นอน
....แต่หากไม่ช่วยกันแล้ว สุดท้ายงานก็ไม่เสร็จ คั่งค้างมากมายเกินกว่าจะเสร็จทัน สุดท้ายก็พากันล้มเหลว
เจ๊งตามๆกันทุกฝ่าย....เช่นนั้นแล้ว การช่วยเหลือกันในสังคมนั้น คือเรื่องที่สมควรทำที่สุดในสังคมนั้นนั่นเอง....

ธ สถิตย์ในใจไทยนิรันดร์....