ต่อไป →

[พชรบงกช]

         คงมีวันฉันต้องลืมเธอได้         
แม้หัวใจขมขื่นทุกคืนค่ำ
จะมิร้องฟูมฟายอายกระทำ
จะเก็บงำเอาไว้แต่ในทรวง

ขอเลี่ยงหลีกปลีกไปให้ไกลพ้น
ห่างจากคนหลายรักชอบดักบ่วง
กี่ร้อยเล่ห์ร้อยกลขนมาลวง
ด้วยประการทั้งปวงเพราะหลายใจ

คงมีวันฉันต้องลืมเธอแน่
มิถึงโลกเปลี่ยนแปรแก่ตายไม่
อย่าหวังฉันยังเหลือรักเยื่อใย
จบสิ้นชาติกันไปไม่ผูกพัน

แม้หัวใจเย็นชืดมืดสนิท
แต่ชีวิตก้าวไปไม่คิดสั้น
ในท้องฟ้าไม่สิ้นแสงตะวัน
หัวใจฉันไยจะไม่กลับคืน

คงมีวันฉันต้องลืมเธอสิ้น
ไม่ต้องร่างถมดินจึงค่อยตื่น
ชีวิตมีคุณค่าน่าหยัดยืน
เธอเป็นเพียงคนอื่นที่ผ่านมา

รักสูญซากจากจบไม่พบเห็น
แค่เคยเป็นเหง้าก่อมีหน่อกล้า
สลายสิ้นโคนรากจากอุรา
แล้วจะเสียน้ำตาไปเพื่อใคร?