ต่อไป →

[เกริกบุระ]

รอยเท้าของคนสวนเฝ้าหวนคืน
แผ่นดินชุ่มนุ่มชื้นผ่านคืนฝน
คอยหอมกลิ่นคืนวันอันว่ายวน
จากไม้ต้นโรยรานอยู่ด้านในฯ