ต่อไป →

[เกริกบุระ]

ด ว ง ด า ว ที่ ริ ม ร า ว ฟ้า

..เพราะฉันเชื่อว่าเหนือโค้งขอบฟ้าค่ำ
แม้ครึ้มคล้ำค่ำใดยังได้เห็น
ดาวที่ดั่งดวงตาเวลาเย็น
คอยซุกเร้นอยู่เช่นนั้นทุกวันไป

... เพราะฉันเชื่อในเยื่อใยซื่อใสนั้น
ว่าเธอปันแสงพราวทุกคราวให้
เราสบตาเทถ่ายความหมายใด
เหมือนเทถ่ายลมหายใจให้กันและกัน

..เพราะฉันเชื่อว่าเหลือเธอให้เหม่อหา
ในทุกคราที่ล้าร้างบนทางฝัน
คอยปลอบโยนห่วงใยให้แก่กัน
เพราะมีเราเพียงเท่านั้นแล้ววันนี้

..เพราะฉันเชื่อว่าเมื่อฟ้าเริ่มพร่าเลือน
เมฆจะเปื้อนฟ้าจะปนสายฝนปรี่
มืดมิดคล้ายดั่งใครไม่ไยดี
แต่อุ่นในใจนี้--ยังมีเธอฯ

พ ล บ ค่ำ ริ ม บึ ง หญ้ า ที่ ห น้ า บ้ า น