คิดถึงดอกต้อยติ่ง

คิดถึง...ดอกต้อยติ่ง

...เมื่อครั้งวัยเยาว์ ยามเช้าๆฉันจะเดินไปโรงเรียนกับพี่ น้อง และเพื่อนๆ เดินไปบนถนนลูกรัง
ที่สองฝั่งถนนเต็มไปด้วยทุ่งนา มีฝูงวัว และควาย ยืนแทะเล็มหญ้าอยู่สองข้างถนน
บรรยากาศยามเช้า ยังมีหมอกจางๆให้เห็นในช่วงหน้าหนาว บางวันหมอกก็ลงจัดมองไม่เห็นทางข้างหน้าทีเดียว
อากาศเย็น ถึงหนาวเชียวหล่ะ สดชื่นมากเลย

...วันหยุดเสาร์ - อาทิตย์ ก็จะพากันไปวิ่งเล่นในสวนของบ้านคุณตา คุณยาย ในสวนมีดอกต้อยติ่งสีม่วงขึ่นอยู่เต็มไปหมด
พวกเราจะเก็บเม็ดของมันมาแช่ในขันน้ำให้มันระเบิด โอ้...สนุกดีแท้เชียว(นึกแล้วก็ขำ)

...ตอนเย็นๆพอแดดร่มลมตก ก็พากันไปเดินไปวิ่งเล่นบนขอบคันนา เก็บหญ้าเจ้าชู้มาเล่นบ้างวิ่งเล่นกับหมาบ้าง
สนุกไปเลย พอกลับบ้านก็โดนแม่บ่นทุกที เพราะว่าฉันแพ้ใบข้าว ใบหญ้า โดนใบของมันบาดขาเป็นรอยแดง
เป็นผื่นขึ้นตามแขนตามขาเต็มไปหมด แม่ต้องคอยหายามาทาให้เป็นประจำ
กระนั้นก็ยังไม่วาย ก็ยังคงไปวิ่งเล่นเป็นประจำเหมือนเดิมจนแม่ระอา เลิกบ่นไปเลยหล่ะ

...บ้านฉันอยู่ไกล้กับบ้านคุนตา คุณยาย เดินไปนิดเดียวก็ถึง อยู่ติดริมคลองมีเรือพายด้วยนะ ตอนฉันหัดพายเรือครั้งแรกๆ
โอ้โห...เรือหมุนอยู่นั่นหล่ะ ป้าๆ พี่สาว แม่พากันขำ หัวเราะไหญ่ แล้วก็พากันตะโกนบอกวิธีพายเรือให้ฉัน
จนฉันหัดพายเรือจนเป็น หัดอยู่ไม่นาน ไม่ถึงวันก็เป็นแล้ว

...คราวนี้พอพายเรือเป็น เวลาไปตลาดก็ไม่ต้องเดินไม่ต้องปั่นจักรยานแล้ว พายเรือไปสนุกดี บางวันก็พายเล่นๆเก็บสายบัว
เก็บผักบุ้ง ริมคลอง ตอนเย็นพายเรือเล่นนี่มันสบายๆจริงๆนะ ลมก็เย็นดีด้วย เอามือกวักน้ำในคลองเล่นเพลินไปเลย

...พอถึงหน้าดอกโสนออกดอก ฉันกับป้าก็รีบตื่นกันแต่เช้ามืด ไปเก็บดอกโสนมาทำขนมบ้าง แกงสัมบ้าง
หรือผัดน้ำมันกินกับน้ำพริกกะปิบ้างหล่ะ อร่อยเลิศจริงๆกับข้าวบ้านนา

...ที่บ้านคุณตา คุณยาย ทำสะพานยื่นไปในคลองด้วย มีพนักพิงเอาไว้นั่งเล่นอยู่ปลายสะพาน มีซุ้มดอกการะเวก
ส่งกลิ่นหอมอบอวนยามเย็นค่ำฟุ้งไปหมด หอมมากถึงขั้นเวียนหัวเลยทีเดียว ฉันชอบเด็ดไปไหว้พระเป็นประจำ...

...พอสิ้นบุญคุณตา คุณยายแล้ว เจ้าของที่ดินเขาก็เอาที่คืน เราก็พากันย้ายบ้านมาอยู่อีกที่หนึ่งซึ่งเป็นในอำเภอเมืองสมุทรปราการ
ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่จนถึงทุกวันนี้หล่ะ...มันก็ผ่านไปตามกาลเวลา

...จนฉันได้มีโอกาสกลับไปแถวบ้านหลังเก่าอีกครัั้ง ไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาผ่านมาแค่ยี่สิบกว่าปี ระแวกแถวนั้นจะเจริญขึ้นมาก
ผิดหูผิดตาเลยทีเดียว ทุ่งนาก็กลายเป็นป่าคอนกรีต มีแต่หมู่บ้าน ตึกแถวเต็มไปหมด ไม่มีวัว ควาย ทุ่งนา
กระทั่งลำคลองน้ำก็เน่าเสียไปหมด อย่างว่าหล่ะ ทุกๆอย่างมันก็ต้องเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา...นึกแล้วก็ใจหายเสียดายนะ

...คงไม่มีอีกแล้วหล่ะบรรยากาศแบบนั้น ไม่มีดอกต้อยติ่งที่ฉันชอบอีกแล้ว ไม่มีทุ่งนาที่ฉันเคยวิ่งเล่น...อีกต่อไป
...คิดถึงจังเลย คิดถึง...ดอกต้อยติ่ง ของฉัน

พิมพ์อุบล
๒๙ สิงหาคม ๒๕๖๑