ต่อไป →

[hort39]

ตอนทีเราเป็นเด็กๆ เราอยู่กันอย่างอบอุ่น มีพ่อแม่ พี่น้องอยู่รวมกันตั้ง แปดคน บางที่ก็มีปู่ย่าตายาย มาอยู่ด้วย บ้านเราช่างคึกคักเหลือเกิน เพื่อนบ้านก็สนิทกัน เด็กรุ่นเดียวกันก็ได้เล่นกันอย่างสนุกสนาน เมื่อวันเวลาผ่านไป เราโตขึ้น เราก็เล่นน้อยลง ผู้ใหญ่ที่เคารพนับถือก็เริมตายจากไป พี่น้องก็แยกย้ายไปมีครอบครัว เพื่อนบ้านก็แยกย้ายไปจากกัน ครอบครัวก็เหลือเพียงฉันกับภรรยาและลูก เมื่อลูกเริ่มโตขึ้นเขาก็มีชีวิตส่วนตัวมากขึ้น ในบ้านก็เหลือแค่ฉันกับภรรยา สองตายาย กิจกรรมในชีวิตมันน้อยลองไปทุกวัน มันว่างเปล่าเหงาชอบกล

ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อดูโลก
จะสุขโศกหรือไม่แต่ใจเหงา
ผ่านชีวิตหลายหลากยากคาดเดา
สุดท้ายเอาอะไรไปไม่ได้เลย

แต่ละคนจากไปทิ้งให้เศร้า
สุดท้ายคือตัวเราเศร้าเหลือเอ่ย
เมื่อความตายมาเยือนเหมือนอย่างเคย
ต่างลงเอยอย่างสงบจบสิ้นกรรม..